เด็กพี่หมอ

เลี้ยงต้อยหวังปะเหลาะน้องไว้จนถึงตอนสุกฉ่ำ แต่ไอ้ครูสอนพิเศษคนนั้นทำตบะพี่หมอพัง จับน้องกินซะดีไหมนะเรา...

โปรยปราย

“โอ๋ๆ เข้าใจพี่แล้วนะ พี่ไม่ได้วอกแวกไปจีบสาว ไม่ได้ไม่อยากตอบไลน์มิ้มเลย วันหลังพี่จะไม่ลืมโทรศัพท์อีกแล้ว เดี๋ยวมิ้มจะเข้าใจพี่ผิดอีก”
“ค่ะ”
เกลือกหน้ากับอกพี่ ทำเป็นเช็ดน้ำตา แต่จริงๆ น่ะ...อยากสัมผัสเขามากกว่า แอร๊...ฟินแท้ๆ ยัยมิ้ม แล้วก็ผละออกจากอกเขาอย่างเสียดายนิดๆ แล้วยิ้มแหยส่งให้กับเขา หน้าหวานแดงเรื่อไปหมด หมอปัญมองหล่อนอย่างเอ็นดู มือไล้เช็ดน้ำตาที่ยังเกาะแก้มให้ แล้วหยิกเอาเบาๆ เหมือนจะหยอก
“หวง...พี่เหรอ”
ถามไปแล้วก็แทบจะกลั้นใจ ว่าน้องจะตอบยังไง
“อื้อ”
พยักหน้าอย่างเผลอๆ แล้วกะพริบตาปริบๆ อย่างนึกได้ว่าเผลอพูดอะไรไป ก็รีบกลบเกลื่อนเสียงหลง
“ที่มิ้มหวงเพราะว่า มิ้มรักพี่ปัญ เอ่อ...”
ยิ่งเลิ่กลั่กไปกันใหญ่ทั้งคนพูดคนฟัง เมื่อดันไปโพล่งแบบนั้น เมื่อรู้ตัวก็รีบต่อท้ายประโยค
“แบบพี่ชายอะ มิ้มหวงของมิ้มนะ เดี๋ยวไม่มีคนทำอะไรอร่อยๆ ให้กิน”

พบคนเลิ่กลั่กแล้วสองอัตรา นิยายรักโรมานซ์ฉบับละมุน ที่จะทำให้คุณยิ้มมมมม