วอนรักแม่ของลูก

‘กลับยังไง?’ เมื่อทุกคนต่างลุกขึ้นหิ้วกระเป๋า พี่ภาริศสะกิดไหล่ฉันแล้วถาม ตาเขาแดงๆ และปรือปรอยเล็กน้อย
‘กลับรถไฟฟ้าค่ะ’
‘ร้านนี่อยู่ในซอยลึกนะ’
‘เห็นมีวินมอเตอร์ไซค์วิ่งอยู่ ริว่าน่าจะโบกเรียกให้ไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าได้ค่ะ’
‘ขึ้นแท็กซี่ไปด้วยกันมั้ย ผมก็จะไปขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนกัน’
เหมือนทุกอย่างเป็นใจ ไม่มีใครสนใจเราอีก ราวกับว่าทุกคนได้ละทิ้งฉันไปแล้วเมื่อต่างคนต่างคิดถึงบ้านของตัวเอง แต่ฉันก็ไม่ถือสาเพราะว่าตอนนี้ฉันกำลังจะได้โดยสารรถแท็กซี่ไปกับคนที่ฉันแอบชอบ
เมื่อขึ้นมาบนแท็กซี่ ฉันเพิ่งจับสังเกตได้อย่างหนึ่ง พี่ภาริศไม่พูดคำว่า ‘ครับ’ กับฉันเหมือนอย่างเคย แต่ฉันก็คิดว่าบางทีนี่อาจเป็นเรื่องปกติก็ได้ รวมอยู่ในเรื่องปกติอื่นๆ ที่ไม่ต้องเป็นทางการเมื่อไม่อยู่ในเวลางาน
‘เธอชื่ออะไรนะ’
‘อะริค่ะ’
‘ชื่อจริง’
‘นางสาวอารยาค่ะ’
‘นามสกุล?’
‘สริวิมลกุล’
‘อ้อ! เป็นน้องสาวไอ้กระจอกงั้นสินะ’ เขาพึมพำเบาๆ
แต่ฉันได้ยินแม้ว่าแทบจะจับความไม่ได้ พอหันขวับไปมองหน้าเขา เขาก็มองตอบกลับมาด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม รอยยิ้มของเขาดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน
‘พี่...พี่ภาริศพูดว่าอะไรนะคะ’ ฉันพูดในสิ่งที่อยากพูด พูดเหมือนคนอื่นๆ แล้วก็พูดอย่างไม่คิดให้เกียรติ
ก็จะให้เรียกคุณอยู่ได้ยังไงในเมื่อเขาด่าพี่ชายฉันว่าไอ้กระจอก ถึงรู้ว่าพวกเขาไม่ถูกกันและพี่โอมเองยังเรียกเขาว่าหมาบ้า แต่โทสะจากไหนไม่รู้ทำให้ฉันนึกเคืองคนคนนี้ขึ้นมาจนหายใจแทบไม่ออก
‘หน้าไม่ค่อยเหมือนพี่ชายเท่าไรเลย ฉันเลยคาดไม่ถึงว่าจะเป็น...เธอ ก็นึกๆ อยู่ว่าจะเป็นเด็กเส้นจากไหน อ้อ! ฉันนึกหน้าออกแล้ว สองเดือนก่อนจำได้ว่ามีนักศึกษาคนนึงเข้ามาในห้องประชุมด้วย เธอเองสินะที่ยกมือสนับสนุนความคิดเห็นของฉัน จำได้แล้วๆ!’
เขายิ้มกึ่งหัวเราะพลางพยักหน้าว่าจำได้ ก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่แล้วคว้ามือฉันดึงลงจากรถทันทีที่รถจอดลงหน้าสถานีรถไฟฟ้า มันช่างประจวบเหมาะกับที่เขาพูดจบอย่างพอดิบพอดีเหลือเกิน
‘พี่ภาริศจะพาริไปไหนคะ’
‘ขึ้นรถไฟฟ้าไง เธอไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าจะกลับรถไฟฟ้าน่ะ’
จริงด้วยสินะ ฉันลืมไปเสียสนิท ก็มันตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกเขาลากไปนี่แหละ เขาเพิ่งรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วตอนไปซื้อเหรียญก็ไม่ถามฉันสักคำว่าจะไปลงสถานีไหน เขาซื้อมาแล้วก็หย่อนเหรียญใส่ในมือฉัน จากนั้นจูงมือฉันให้ตามไปติดๆ
‘พี่ภาริศจะพาริไปไหนคะ’
‘ไปคอนโดฉัน’