เมื่อหลงรัก

ดาวเหนือพูดอะไรไม่ออกเลยสักนิดเธอได้แต่เงยหน้าขึ้นมองคนที่โอบไหล่เธอแถมยังกอดเธอแนบกายเอาไว้ เค้าเข้ามาช่วยเธออีกครั้งและครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว เค้าเถียงกับคชาอย่างเอาเป็นเอาตายเธอมองเค้าแม้จะเห็นปากขยับด่าและสีหน้าที่ดุดัน แต่เธอกลับเหมือนหูอื้อไม่รับรู้สิ่งใดไม่ได้ยินสิ่งไหนนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงในอกของเค้า
“ กูบอกให้มึงปล่อยดาวเหนือ…”
“ ถ้ากูไม่ปล่อยแล้วมึงจะทำไม? ”
“ ดาวเหนือมาหาพี่…” คชาเปลี่ยนเป็นเอ่ยสั่งเธอแทนเหมือนที่เคยทำ เพราะเธอนั้นรักและเชื่อฟังเค้ามาโดยตลอดและเค้าก็ยังหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นตลอดมาแต่ทว่าคงไม่ใช่นับจากนี้ไป เธอที่เคยรักเค้าและเชื่อฟังตอนนี้เธอไม่ได้โง่งมแบบนั้นอีกแล้ว
“ ไม่ค่ะ ดาวเหนือไม่ไปเราจบกันแล้วพี่อย่ามายุ่งกับดาวเหนืออีกเลยค่ะ ต่อให้พี่มาบอกว่าถอนหมั้นแล้วดาวเหนือก็ไม่มีทางกลับไปคบกับพี่เหมือนเดิม ดาวเหนือไม่อยากโง่อีก….”
“ ดาวเหนืออยากกลับบ้านค่ะบอส…” คนตัวเล็กเงยหน้ามองเค้า สายตาเธอก็แค่อยากให้เค้าช่วยแต่ว่าเธอกลับไม่รู้เลยว่านั่นมันทำให้เค้าหวั่นไหว ดาวเหนือเดินออกมาก่อนและเซนต์กับพายัพและตรัยก็เดินไปที่รถเหมือนกัน
“ มึงไปส่งดาวเหนือเลยนะไอเซนต์กูกับไอตรัยมีธุระต้องรีบไปจัดการ…” พายัพเดินไปที่รถตัวเองแล้วออกปากสั่งให้เพื่อนจอมปากแข็งเป็นฝ่ายไปส่งเธอ
“ เจอกันวันหลังนะครับน้องดาวเหนือ…”
“ ขอบคุณค่ะคุณพายัพคุณตรัย…”
“ ไปได้ล่ะร่ำลาอยู่ได้….”
เซนต์บ่นใส่เธอก่อนจะมุดตัวเข้าไปในรถแล้วสตาร์ททันที ทำให้ดาวเหนือต้องรีบเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งในรถเค้าอย่างไวเพราะรู้สึกเหมือนเค้าจะหงุดหงิดใส่เธออย่างไม่มีเหตุผลอีกแล้ว แต่ทว่าเพื่อนอีกสองคนต่างก็อดที่จะกลั้นขำเอาไว้ไม่ได้เมื่อเห็นอาการขี้หึงของเซนต์
“ ปากแข็งชิบหายไอห่า….” พายัพส่ายหัวไปมาก่อนจะเข้าไปในรถและขับตามหลังกันออกไปก่อนที่หลังจากนั้นรถทั้งสามคันจะไปแยกกันตรงทางแยกไฟแดงข้างหน้า
“ บอสส่งดาวเหนือลงที่ป้ายรถเมลล์ก็ได้ค่ะเดี่ยวดาวเหนือนั่งรถไปเอง..”
“ มีหน้าที่แค่นั่งไปเงียบๆไม่ต้องพูดมาก…”
“ ไม่เจอกันหลายเดือนก็ยังหยาบคายเหมือนเดิมนะคะบอส…”
“ ปากดี…”
“ ดาวเหนือขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”
“ อะไร?”
“ ทำไมบอสต้องเกลียดดาวเหนือด้วยคะ?…”
“ แล้วจะให้ฉันชอบเธอรึไง? ” คำตอบที่ทำเอาเธอนิ่งไปยิ่งไปกว่านั้นตอนที่สายตาคมกริบดุดันค่อยๆเลื่อนมองมาทางเธอ มันยิ่งทำให้เธอสะดุ้งวาบในใจจนต้องหันหน้าหนี
“ นี่! ยัยเฉิ่มฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงเอาแต่ทำหน้าแบบนั้นแล้วหันหน้าหนีอยู่ได้..”
“ ก็บอสชอบทำหน้าดุ…”
“ มีเหตุอะไรที่ฉันต้องยิ้มให้เธอล่ะไหนบอกมาสิ..”
“ ก็แค่ยิ้มแบบไม่ให้ดูน่ากลัวหรือไม่ก็ถ้าไม่อยากยิ้มก็แค่ไม่ต้องดุก็ได้นิคะ..”
“ เรื่องมากเพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่ชอบเด็กแบบเธอ…”
“ เผด็จการไร้เหตุผล..”
ดวงตาคู่สวยมองไปทางเค้าด้วยความพิศวงงงงวยหลังเอ่ยต่อว่าไป แต่เหมือนนั่นมันจะไปปลุกอารมณ์โกรธของเค้า เพราะมองตาขวางใส่เธอมาหนึ่งรอบ ไม่นานความอึดอัดก็ลดลงเมื่อเธอมาถึงบ้าน