รอยรักสลักใจ

เป็นปกติของทุกคืนวันพระ ที่ปณิสราจะใช้เวลาสวดมนต์และนั่งสมาธินานกว่าทุกวัน และพอเป็นวันพระขึ้นสิบห้าค่ำทีไร ก็มักจะฝันเกี่ยวพันถึงคน ๆ หนึ่งจนนึกสงสัยว่าเหตุใดกันถึงได้ฝันเช่นนี้

"จะฝันว่าอะไรอีกนะคืนนี้"

นั่นคือคำพูดกับตัวเองก่อนจะเข้าสู่นิทรา


"ชาตินี้รักเรามิอาจสมหวังดั่งใจหมาย เกิดชาติหน้าอีกกี่ภพชาติใด ข้าขอเป็นนางในดวงใจของพี่ตลอดกาล"

รักคุณพี่สรา

"นิศา"

น้ำตามากมายร่วงพรูไหลอาบใบหน้าสวยเมื่อได้อ่านจดหมายสั่งลาของร่างที่นอนสงบนิ่งไร้ลมหายใจ เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นดังไปทั่วเรือนหลังใหญ่ของท่านเจ้าคุณมานพ เสียงบ่นพร่ำรำพันตัดพ้อของคุณหญิงทัศนา

"แม่ศาทำไมถึงได้คิดสั้นแบบนี้ ฮือ ถ้ารู้ว่าเจ้าจะจากแม่ไปเพียงเพราะเรื่องนี้ แม่จักไม่บังคับเจ้าให้ออกเรือนไปกับใครทั้งนั้น ฮืออ"

สรานรีเก็บกลั้นก้อนสะอื้นลงในอก หัวใจแทบแหลกสลายไปกับร่างไร้วิญญาณ ที่เลือกหนทางทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง ใบหน้าอาบน้ำตาเงยขึ้นมามองบิดามารดาของคนที่จากไป

"ท่านลุงท่านป้า หลานขอทำสิ่งหนึ่งกับน้องเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือไม่เจ้าคะ"

เจ้าคุณมานพ รีบพยักหน้าอนุญาตทันที

"แม่สราอยากจะทำสิ่งใดเป็นการสั่งลาน้องก็จงทำเถิด ลุงขอโทษที่ขัดขวางความรักของพวกเจ้า ขอโทษจริงๆ"

น้ำเสียงสั่นเครือบ่งบอกถึงความเสียใจมากมายเมื่อลูกสาวผู้เป็นที่รักเลือกที่จะจากไปแบบนี้

"ขอบพระคุณท่านลุงเจ้าค่ะ"

สรานรีปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ดึงเอาถุงผ้าสีทองอันเล็กออกมาจากชายพก และนำเอาของสำคัญที่เคยตระเตรียมเอาไว้หวังจะมอบให้เป็นของขวัญครบรอบวันเกิด20ปีของคนรักอีกเพียงไม่กี่วัน แต่ตอนนี้วันนั้นคงไม่มีอีกแล้ว

มืออุ่นยื่นไปคว้ามือบางขาวซีดเย็นเฉียบขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนทองวงเล็กประดับเม็ดทับทิมรูปหัวใจสีแดงที่สั่งทำเป็นพิเศษเข้ากับนิ้วนางซ้ายของร่างไร้วิญญาณ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจยังไหลออกมาไม่ขาดสาย ก่อนที่เธอจะหยิบเอาแหวนอีกวงที่ทำมาคู่กันประดับด้วยพลอยสีน้ำเงินสวมเข้าที่นิ้วนางซ้ายของตัวเอง มืออุ่นกอบกุมมืออีกคนเอาไว้ยกขึ้นมาประทับที่อกด้านซ้าย ก่อนจะหลับตาตั้งจิตอธิษฐานแน่วแน่

"ไม่ว่าจะเกิดอีกกี่ภพชาติใด พี่ก็จะมีใจรักแค่เจ้าเพียงคนเดียว ขอให้แหวนแทนใจสองวงนี้เป็นสิ่งนำพาให้เราสองคนได้เจอได้รักกันในทุกชาติไป และไม่ว่าจะเกิดในเพศไหนก็ตามขออย่าได้มีอุปสรรคมาขัดขวางความรักของเราได้ พี่รักเจ้านิศาของพี่"

เฮือก!

หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ฝันเรื่องเดิมเป็นเรื่องเป็นราวอย่างกับความจริง หญิงสาวยกมือขึ้นกุมอกซ้ายที่คล้ายเจ็บปวดทรมานเหมือนว่าสิ่งที่เห็นในความฝัน คือเรื่องราวของตัวเอง ความเย็นที่รู้สึกตรงข้างแก้มจนต้องเอามือปาดเช็ด นี่เธอร้องไห้เหรอเนี่ย ว่าที่คุณหมอคนสวยพึมพำก่อนจะถอนหายใจเล็ก ๆ ออกมาในความมืด

แต่ทำไมครั้งนี้เป็นภาพที่แสนหดหู่เจ็บปวดในใจนัก และที่น่าแปลกยิ่งกว่านั้นก็คือผู้หญิงที่ชื่อสรานั่นหน้าตาช่างเหมือนกันกับเธอราวกับฝาแฝด แต่แม่น้องน้อยนิศาหน้าหวานที่มีวาจาออดอ้อนฉอเลาะกับคนเป็นพี่นี่สิ เป็นใครกัน