Bad love...รักร้าย ผู้ชายที่ชื่อ..ราเรซ

“กลัวพี่เหรอ”
ปากถาม แต่ร่างหนาก็ไม่ยอมหยุด ยังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
“เปล่านิ”
ฉันเดินถอยหลังมาจนชนเข้ากับโต๊ะตัวยาวในห้อง
“แล้วถอยหนีทำไม”
พี่ราเรซจ้องมองสบตาฉันนิ่ง แววตาของเขาดูราบเรียบ ฉันเดาไม่ออกเลยจริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ก็พี่เดินเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ” ฉันมองเขาอย่างระแวง
แขนหนาสองข้างยื่นเข้ามากักตัวฉันไว้กับโต๊ะ ฉันรีบยกแขนของตัวเองขึ้นมาดันอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาชิดกว่านี้ พี่ราเรซโน้มหน้ามาใกล้ ปลายจมูกโด่งเฉียนแก้มฉันไปนิดเดียว
“คิดถึงมั้ง..” เขากระซิบตอบที่ข้างหู
ตึกๆๆๆๆ ตึกๆๆๆๆๆ
จะเต้นแรงอะไรหนักหนา ไอ้หัวใจบ้า เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหมดหรอก
“คิดถึงทำไมค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
ฉันเผลอสบตากับตาคมเข้าอย่างจัง กลิ่นตัวหอมแตะจมูกชวนหลงใหล
“ต้องเป็น..ก่อนใช่ไหม ถึงจะคิดถึงได้” พี่ราเรซยังจ้องมองสบตาฉันไม่ห่าง
“งะ..งั้นมั้ง...” ฉันตอบอย่างตะกุกตะกัก
“พี่คิดถึงต้านะ..”