สวัสดี...คุณสามีสุดที่ร้าย

หัวใจดวงนี้พังยับเยินตั้งแต่วันที่เขาตะโกนใส่หน้าว่ารังเกียจผู้หญิงแบบเธอเป็นที่สุด

ช่างเถอะ… ทำเพียงเพื่อให้มันผ่านไปเพราะทุกอย่างคือ ‘หน้าที่’ เสร็จสิ้นกำหนดเวลาเมื่อไรถือว่าข้อตกลงทุกอย่างจบลง

‘คิดเหรอว่าฉันจะยอมหมั้นกับเธอยายเด็กแก่แดด! ต่อไปนี้อย่าหวังจะได้เฉียดเข้าใกล้ฉันอีก ฉันรังเกียจเธอ! ได้ยินมั้ย

‘พี่วิน…’

‘อย่ามาเรียกชื่อฉัน! ผู้หญิงน่ารังเกียจแบบเธอไม่มีสิทธิ์เข้าใจมั้ย’ ถ้อยคำแสนโหดร้ายถูกเปล่งออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหน เธอยืนนิ่งสนิทราวกับไร้เรี่ยวแรง ทำได้เพียงแค่มองดูด้วยความอาลัยจนกระทั่งเขาเดินจากไปลับสายตา

สาวน้อยทรุดตัวนั่งยังเก้าอี้ข้างกายพลางร้องไห้ระงมอย่างกับคนสิ้นสติ ระหว่างเราทำไมต้องมีวันนี้ด้วยความผูกพันทั้งหมดที่เคยมีให้กันมันไร้ค่ามากใช่มั้ย
บัดนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แตกหักจนไม่เหลือชิ้นดี ได้แต่มองรอบกายผ่านม่านน้ำตาซึ่งไหลนองลงมาอาบแก้มสีแดงระเรื่อ

ไม่สามารถต่อต้านหรือทำอะไรไปมากกว่านี้ได้เลย สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามพยุงร่างกายอันสั่นเทาไม่ให้ล้มลง

จำวันนี้เอาไว้ให้ดีนะพิมพ์พลอย วันที่เธอไม่เหลืออะไร เพราะแม้แต่คนที่คิดว่าไว้ใจสุดท้ายเขาก็ปล่อยมือจากไปอย่างง่ายดาย ไม่มีแม้แต่เยื้อใย!