รั้นก็รัก

เขารักที่เธอร้าย รักที่เธอรั้น แม้จะหาแต่เรื่องปวดหัวมาให้ แต่เขาก็ยังมอบหัวใจไว้แทบเท้าเธอ ...ถึงรั้นเขาก็รัก...

“ป่านไม่ว่าละ”
“ทำไม”
“เพราะถึงปริญญ์จะเป็นยังไง ใจร้ายแค่ไหน ใจแข็งยังไง ป่านก็รักของป่าน” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนที่กำลังก้มมองมาเช่นกัน
“รักมากไหม”
“มากสิ แล้วปริญญ์ล่ะ รักป่านบ้างหรือเปล่า” คนรอฟังหัวใจเต้นถี่ อยากได้ยินคำรักหวานหู แทนคำดุ คำบ่น ที่ได้ยินมาตลอดดูบ้าง
“อืม” ปริญญ์ตอบกลับมาสั้นๆ
“อืม อะไร อ่ะปริญญ์” ปารย์ฟ้าหน้างอ เมื่อคำตอบที่ได้มีแค่เสียงในลำคอที่ไร้ซี่งความหมาย
“หิว ไปกินข้าวกัน”
“ไม่เอา บอกป่านมาก่อน”
“ไปกินข้าวก่อน แล้วจะบอก”
“อืม”สุดท้ายปารย์ฟ้าก็ไม่ได้ยินคำว่า รัก ที่อยากฟัง แต่ความน่ารักของปริญญ์ในวันนี้ก็ทำให้เธอมั่นใจว่า ภายใต้ความนิ่งเฉย เขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น เน้นความน่ารัก ฟิน แซบ ของพระ-นางในการดำเนินเรื่องเนื้อหารวบรัด อาจทำให้ขัดอารมณ์ไปบ้างต้องขออภัยด้วยค่ะ...