หนี้รัก Owned by Him

ชนวีร์...เขากลับมาเพื่อทวงทุกอย่างที่เป็นของเขาคืน ทุกอย่างไม่ว่าเขาจะอยากได้หรือไม่ก็ตาม
เพราพนิต...เธอเป็นคนที่ติด ‘หนี้รัก’ และก็ถึงวันที่ต้องชดใช้
จากสถานะที่เปลี่ยนไป แต่หัวใจไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
จากหนี้แค้นในใจเขาจะถูกหลอมละลายด้วยหนี้รักของเธอ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เธอนี่มันร่านนะ แค่แต่งงานกับอาฉันนี่ยังไม่สาแก่ใจ เธอยังปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนท้อง!”
ใบหน้าชาวาบกับถ้อยคำที่ได้ยิน นี่สินะคือบทลงโทษบทแรกของคนที่ทรยศต่อความรักของเขาแบบเธอ
“จะต้องอยู่ในครอบครัวฉันให้ได้เลยสินะ” ชนวีร์เงยหน้าแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ใช่ตลกอะไร แต่แค่ต้องการเย้ยหยันความรู้สึกไร้ค่าของตัวเอง
เพราพนิตไม่กล้าตอบ ไม่กล้าพูดอะไร ทำได้แค่ยืนเงียบๆ แล้วหวังว่าเรื่องพวกนี้จะจบลงโดยเร็วที่สุด
“ทำไม จนป่านนี้เธอก็ยังเลือกที่จะเงียบ จะนิ่ง เธอคิดเหรอว่าผู้ชายบ้านนี้มันจะหน้าโง่ให้เธอสนตะพายได้ทุกคน” ถ้าเป็นเขาเมื่อ 5 ปีก่อนก็ไม่แน่ แต่เขาในวันนี้จะไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่จะรู้สึก
“เพราขอโทษค่ะ” สุดท้ายก็พูดได้แค่นี้
“ขอโทษ...ที่ใจง่ายน่ะเหรอ” เขาหันไปคว้าไหล่บอบบางก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามาเขย่าแรงๆ
“เพรา...” สุดท้ายก็เลือกที่จะเม้มปากให้แน่น เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะพูดอะไรได้ทั้งนั้น
“ผัวแก่ๆ ที่มีเงินเยอะ มันคงทำให้เธอต้องรีบปล่อยตัวให้ท้องเพื่อจะจับ ไม่ให้เขาเฉดหัวเธอทิ้งสินะ...”
มันไม่จริงเลยสักคำ
“ตอบ!”
“เพราไม่มีอะไรจะต้องตอบค่ะ”
“ดีนี่ เธอเลือกจะยอกย้อน เธอได้บอกอาฉันไหมว่าเธอกับฉันเคยเอากันจนพรุนมาแล้วแค่ไหน”
“ปล่อยค่ะ!” เพราพนิตพยายามแกะมือกว้าง แต่ไปๆ มาๆ กลับถูกเขาลากดึงจนแทบจะกลายเป็นขยับเข้าไปในวงแขนแน่นๆ นั่น
“ตอนฉันเอาเธอครั้งแรก กระชากพรหมจรรย์เน่าๆ ของเธอ ทำไมเธอไม่ขัดขืนแบบนี้วะ”
ก็ใช่ ก็ครั้งนั้น เธอคิดว่าเขากับเธอใจตรงกันนี่นา และถ้าต้องย้อนเวลาไปกี่ครั้งกี่หน เธอก็จะไม่ขัดขืน ไม่คิดเปลี่ยนใจ เพราะนั่นคือหนึ่งในช่วงเวลาดีๆ ในชีวิตของเธอ
“ปล่อยเพรานะคะ อย่าทำแบบนี้เลยค่ะพี่วีร์ เพรากลัวคนมาเห็น” ตอนนี้สถานะมันเปลี่ยนไปแล้ว เธอมีฐานะเป็นอาสะใภ้ของเขา แล้วก็เป็นแม่ของชญานิน หลานคนเล็กของตระกูล
“เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันแบบนั้นแล้วเพราพนิต คำว่า ‘พี่’ ฉันไม่อนุญาตให้ใครเรียกพร่ำเพรื่อ”
ตากลับมาประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย และก็เป็นเพราพนิตที่เบือนหน้าหนี พยายามซ่อนน้ำตาแห่งความอดสูใจเอาไว้ให้ลึกที่สุด
“ถ้าคุณรังเกียจฉันมากนัก เราก็ต่างคนต่างอยู่สิคะ ฉันจะพยายามหลบหน้าคุณ จะไม่ทำให้คุณระคายตาเลย”
“ดีนี่...ปากเก่งขึ้นเยอะ” เขาจงใจบีบแก้ม ดึงใบหน้าเล็กบังคับให้หันกลับมาจ้องกัน
ปากที่เขาไม่ควรจะรู้สึกอะไรด้วย อยู่ใกล้แค่เพียงไม่กี่นิ้วกั้น
“ปล่อยค่ะ อื้อ...” เธอทำได้แค่ทุบไปบนบ่ากว้างแรงๆ เมื่อถูกเขาโน้มเข้ามาฉกจูบอย่างว่องไว ไม่นานปากก็ระทดระทวยอย่างน่าละอายใจ
จูบดุดันในตอนต้น มันได้แปรเปลี่ยนเป็นความหอมหวานไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็สุดจะบรรยายได้
แล้วไม่นานเพราพนิตก็รู้สึกแข้งขาอ่อน เธอทรุดเข้าไปในวงแขนอบอุ่นแล้วก็กกกอดเขาเอาไว้อย่างหน้าไม่อาย
“เธอนี่มันร้อนไวไม่ต่างจากกระทะไฟแพศยาเลยนะ”
เพราพนิตถูกผลักออกห่าง เธอถึงได้สติ มือเล็กเผลอกำแน่น ความรู้สึกคือสับสนไปหมด ทำได้แค่มองคนที่เดินย้อนกลับไปหาคุณย่าและบริเวณที่งานแต่งเล็กๆ ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง
เธอเผลอเป่าลมออกจากปากและก็นับหนึ่งถึงยี่สิบอย่างช้าๆ ในใจ
เขาไม่มีวันเป็นพี่วีร์คนเดิมของเธอ และเธอก็จะไม่มีวันเป็นเพราพนิตคนที่เขาเคยรักได้อีกแล้ว