ไฟรักร้ายชายรัตติกาล

เขา ... ชายจากโลกอดีตที่ปรากฏกายเฉพาะเวลากลางคืน พร้อมกับนำพาความหวามรัญจวนที่เธอไม่เคยพานพบมาด้วย

คำโปรย

“ผมไม่เคยดมเกสรดอกไม้ เลยไม่รู้ว่ากลิ่นมันเป็นยังไง แต่กลิ่นเกสรดอกนี้หอมชื่นใจผมเหลือเกินครับ ดมจนตายก็ไม่มีเบื่อ”
นี่ขนาดเขาบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนเจ้าชู้นะปากยังหวานขนาดนี้ กลิ่นเกสรไม่อยากจะคิดว่าหากเขาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญจีบผู้หญิงไปทั่ว คำพูดที่ออกมาจะหยาดเยิ้มชวนให้เคลิ้มถึงขั้นไหน
“ปากหวานจังเลยนะคะ”
“ถ้าผมบอกว่าร่างกายของผมหวานทุกส่วน พร้อมให้คุณเกสรชิม คุณจะหมั่นไส้ผมไหมครับ”
“เกริ่นมาแค่นี้ก็หมั่นไส้เต็มทนแล้วค่ะ”
“หมดเวลาแล้วครับ”
“อะไรกัน คุณจะไปแล้วเหรอคะ”
“เปล่าครับ หมดเวลาใช้ปากคุย นับจากวินาทีไปเราจะคุยกันด้วยภาษากายเท่านั้น”
ชรัญกอดกระชับกลิ่นเกสรแน่นกว่าเดิม จนเธอรับรู้ได้ถึงความปรารถนาที่แผ่ซ่านออกมาจากกายบึกบึนของเขา ปากหนาเข้าครอบครองความอวบอัดตรงหน้าอย่างตะกละตะกลาม กลิ่นหอมในทุกอณูเนื้อของกลิ่นเกสรปลุกไฟรักร้ายในตัวเขาให้ลุกโชน เพื่อแผดเผาราคะสวาทของเขาและเธอให้ไหม้เป็นจุณไปพร้อมๆ กัน