สุภาพบุรุษแฝงรัก

ร่างบางในชุดเดรสสั้นรัดรูปเปิดหลังก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมพนักงานเสิร์ฟที่นำอาหารหลากหลายเมนูมาวางไว้บนโต๊ะและกลับออกไปอย่างมีมารยาทหลังจากปฏิบัติหน้าที่ของตนเสร็จ
“ไง เหนื่อยไหม...หืม” ภูริชเอ่ยถามลูกพี่ลูกน้องของตนที่เป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้ กนกจันทร์ อัครมณี ลูกของน้าสาวของเขาซึ่งมีอายุห่างกันไม่กี่เดือน สองหนุ่มสาวโตมาด้วยกันก่อนที่จะแยกย้ายกันไปเรียนคนละที่ตอนอายุย่างเข้าสิบห้า
“นิดหน่อยค่ะ แล้วเพื่อนน่านอยู่ไหนล่ะเห็นเด็กบอกว่าเขามาแล้วนี่”
“ไปเข้าห้องน้ำน่ะ นั่นไงมาแล้ว” จบคำพูดของภูริชคนที่เอ่ยถึงก็เดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มจึงพยักพเยิดหน้าให้ญาติสาวได้รู้ ทันทีที่กนกจันทร์เหลียวหน้าไปมองตาสองคู่ที่จ้องมองกันก็เบิกกว้าง ก่อนที่สองเสียงจะเอ่ยออกมาพร้อมกัน
“คุณ!/คุณ!”
“อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอ” ภูริชที่นั่งอยู่ถึงกับงงงวยกับอาการของทั้งสองคนตรงหน้าเพราะเพื่อนเขานั้นตอนนี้ใบหน้าที่เคยหล่อเหล่ายับยู่ยี่หัวคิ้วแทบผูกเป็นโบแต่แววตานั้นกลับไหวระริกคล้ายเจอของถูกอกถูกใจ ส่วนญาติผู้น้องของเขานั้นสะบัดหน้าสวยเชิดขึ้นโดยไม่กลัวว่าคอจะหักเลยทีเดียว แต่ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบประตูก็เปิดออกอีกครั้งโดยฝีมือของภรรยาคนสวยของเขา
“ขอโทษค่ะที่ช้า” ชญาฎาเดินเข้าไปหาสามีโดยไม่ได้สังเกตถึงอาการผิดปกติของสองหนุ่มสาวที่ยืนจ้องตากันอยู่สักนิด
“แพท เหนือมาทานข้าวก่อนเถอะเดี๋ยวค่อยจ้องตากันต่อ” ภูริชเอ่ยขึ้นขณะเลื่อนเก้าอี้ให้ภรรยา ทั้งสองหนุ่มสาวที่ยืนจ้องหน้ากันอยู่จึงได้เดินไปยังโต๊ะอาหารบ้าง
“แล้วตกลงยังไง พวกแกรู้จักกันแล้ว?” ภูริชถามขึ้นอีกครั้งหลังจากร่วมรับประทานอาหารกันมาสักพัก
“ไม่!/อืม” คำตอบของทั้งสองทำให้คนถามเลิกคิ้วสูง
“ตกลงยังไงวะ รู้จักหรือไม่รู้จักกันแน่”
“ไม่! เหนือไม่รู้จักเขา และไม่อยากรู้จักด้วย” กนกจันทร์เอ่ยเสียงเรียบทำเอาคนที่หญิงสาวคนสวยบอกว่าไม่รู้จักหันไปจ้องตาดุ
“แพ้แล้วพาล ผู้หญิงอะไร” ธีรเดชเอ่ยขึ้นมาเบาๆ แต่ก็ดังพอที่จะทำให้ทุกคนร่วมโต๊ะสนใจได้
“คุณว่าใครไม่ทราบ”
“แล้วใครที่แพ้แล้วพาลบ้างล่ะ ผมก็ว่าคนนั้น”
“เหนืออิ่มแล้วขอตัวนะคะ” คำพูดของชายหนุ่มทำเอากนกจันทร์ทนไม่ไหวถึงกับปรี๊ดแตกกระแทกช้อนลงบนจานแล้วลุกขึ้นทันที
“เหนือ แต่แกทานไปได้นิดเดียวเองนะ” ชญาฎาซึ่งนั่นเงียบตั้งแต่มาถึงค้านขึ้นมาบ้าง
“เหนือทานไม่ลงแล้วกิ่ง” ว่าแล้วก็เหลือบมองไปยังต้นเหตุ
“แค่แข่งรถแพ้ผมถึงกับทานข้าวไม่ลงเชียวเหรอ” คราวนี้คำพูดของชายหนุ่มทำเอาสองสามีภรรยาถึงกับถึงบางอ้อ
“อ๋อ นี่แอบไปแข่งรถอีกแล้วเหรอเหนือ” เสียงเข้มของพี่ชายทำเอาผู้เป็นน้องสาวสะดุ้ง
“ก็คลายเครียดไง” เสียงหวานอุบอิบตอบ
“สนามไหนแพท” ภูริชหันไปถามเพื่อนเพราะรู้ว่าถึงคาดคั้นเอาคำตอบจากน้องสาวตัวดีก็คงไม่ได้คำตอบ
“สนามนายนั่นแหละ แต่ดูท่าคุณเธอคงปิดปากเด็กๆ ที่นั่นไว้ล่ะมั้ง นายถึงไม่รู้เรื่อง” ธีรเดชตอบเพื่อนออกไปพร้อมทั้งเหล่ตาไปมองคนที่เพิ่งกระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้แรงๆ โดยไม่กลัวว่าสะโพกงามนั้นจะหักหรือเคล็ดเลยสักนิด
ธีรเดชชื่นชอบความเร็วแต่เขาไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะลงสนามได้บ่อยๆ ส่วนกนกจันทร์นั้นชอบเช่นกันแต่ติดตรงที่ครอบครัวเป็นห่วงและยื่นคำขาดอยู่เสมอเนื่องจากไม่อยากให้เธอลงแข่งไม่ว่าจะจริงจังหรือเล่นๆ เดือดร้อนผู้เป็นพี่ชายที่เกือบจะต้องปิดสนามแข่งรถของตัวเองหลายครั้งเพราะผู้เป็นน้าเขยและพ่อของตนเองกลัวว่ายายตัวร้ายจะแอบไปแข่งรถจนได้รับอันตราย
“เหนือ!” ภูริชปรามน้องสาวเสียงเข้ม
“น่านอ่ะ เรียกดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำเสียงเข้มด้วยล่ะ กิ่งช่วยด้วยสิ” เมื่อได้ยินเสียงดุๆ ของพี่ชายกนกจันทร์ก็มองหาตัวช่วย
“จริงของน่านนะเหนือ เรื่องนี้เหนือผิดกิ่งไม่ช่วยหรอก” เมื่อเพื่อนรักแปรพักตร์คนไม่มีพวกถึงกับหน้างอ มองค้อนคนขี้ฟ้องตาคว่ำปากก็พึมพำขมุบขมิบไปทางชายหนุ่มเจ้าของโรงแรม
“เฮ้ย คุณเล่นไสยศาสตร์ด้วยเหรอ” ธีรเดชเย้าด้วยสีหน้ากวนๆ ยิ่งเห็นคู่ปรับถลึงตาใส่ก็ยิ่งรู้สึกสนุก