เด็กบ้านนอก

ดิฉันเขียนเรื่องนี้ด้วยความรำลึกถึงความเป็น ‘บ้านนอก’ ซึ่งกำลังเหลือน้อยลงทุกวัน เมื่อแรกเขียนลงพิมพ์เป็นตอนๆ ในหนังสือ ‘ฟ้าเมืองไทย’ นั้น ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าความรู้สึกที่จะถ่ายทอดภาพความเป็นบ้านนอกที่ฝังอยู่ในสายเลือดและความทรงจำไม่ว่าจะเป็นภาพบ้านเรือน ร้านค้า ถนนหนทาง รวมทั้งวิถีชีวิตของคนบ้านนอกส่วนหนึ่ง วิถีชีวิตที่ดำเนินไปด้วย จิตใจ วิธีคิด และความเป็นอยู่แบบบ้านนอกๆ

ไม่ว่าจะเป็นความผูกพันฉันญาติพี่น้องอันอบอุ่น ความเกี่ยวข้องกับเพื่อนบ้าน ความสัมพันธ์แบบหนุ่มสาว และความอาทรระหว่างลูกจ้างกับนายจ้าง สำหรับคนบ้านนอกเท่าที่ดิฉันเคยพบเห็นมา สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นไปอย่างซื่อๆ น่ารัก น่าจดจำ ดิฉันมีความรักและประทับใจในสิ่งเหล่านี้จนเกินกว่าที่จะปล่อยให้ผ่านเลยไปเฉยๆ มีความรู้สึกว่าต้องเขียนออกมาให้ปรากฏ

แต่ ‘เด็กบ้านนอก’ เล่มนี้ก็ไม่ใช่ทั้งนวนิยายหรือบันทึกความจำที่สมบูรณ์อะไร ดิฉันเขียนไปเรื่อยๆ ไม่มีทั้งเค้าโครงเรื่องราว หรือความตั้งใจอื่นใดนอกจากที่ได้กล่าวมาแล้ว

'พี่แวว ถ้าเราไม่ซื้อหวานเย็นแล้วเก็บสตางค์เอาไว้ กี่วันจะพอให้น้าสำรวย ซื้อข้าวสารได้?” แววตา “คิดๆ ดู กัณหาชาลีก็ไม่ใช่เรื่องเศร้าอีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยกัณหาชาลีก็ยังมีพ่อแม่ แต่แก้วสิ แก้วไม่มีพ่อ ไม่รู้ด้วยว่าถ้าต้องจากพ่อแม่แล้วจะเป็นอย่างไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีพ่อแม่นั้นดีอย่างไร'