ซ่อนกลิ่น [Omegaverse] เล่ม2 จบ

วิ้ว...เพียงแค่สายลมพัดมาปะทะหน้า กลิ่นหอมของดอกราตรีก็ทำให้ผมหยุดนิ่ง ร่างกายมันสั่นไหวพร้อมหัวใจที่สั่นรัวด้วยความกลัว
“...” ไวกว่าความคิด มือเรียวคว้าตัวทานตะวันเข้ามากอดไว้ จึงทำให้ผมเห็นสายตาดุคู่นั้น ที่ผมไม่ได้เห็นมานาน11ปีกว่า เจ้าของกลิ่นดอกราตรี
“...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” เสียงนุ่มเอ่ยถามไม่เต็มเสียง ผมปรายตามองไปทางอื่น จึงเห็นว่ารอบๆ บ้านมีคนของเจ้าขุนยืนล้อมไว้

อัลฟ่าเด็กตรงหน้าดูเปลี่ยนไปเยอะมาก เจ้าขุนดูโตขึ้น แปลกตาจากครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน
“อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ทำไมผมถึงหาพี่ไม่เจอ” เสียงเข้มเอ่ยบอก ใบหน้าหล่อคมดูเหมือนจะร้องไห้ แต่ผมเลือกที่จะไม่สนใจสายตาเจ็บปวดคู่นั้น พอเจ้าขุนเห็นท่าทางของผม จึงหลับตาลงช้าๆ พลันลืมตามองทานตะวันที่ผมกอดไว้
“ลูก...ของเรา” เสียงเข้มเอ่ยถามสั่นเครือ ผมหันไปมองหน้าเจ้าขุน พลันกัดริมฝีปากแน่น ไม่ตอบและไม่เอ่ยอะไรออกไป
“พ่อค่ะ ใครหรอ” เสียงหวานใสของทานตะวันดึงความสนใจของผมและเจ้าขุน ดวงตาซื่อของลูกสาวทำให้ผมยกยิ้มขมขื่น พลางย่อตัวลงต่อหน้าทานตะวัน ฝ่ามือเรียวยกขึ้นลูบหัวทานตะวันเบาๆ
“เขา...” สายตาเรียวปรายตามองเจ้าขุนที่ยืนมองอยู่ ก่อนจะมองหน้าลูกสาวด้วยรอยยิ้ม
“เป็นคนที่พ่อรู้จัก สมัยก่อน”