I will marry you พี่สาวคนนี้คือเจ้าสาวของผม

ณิชา นางเอกคนสวยที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่างแถมยัง ซวย! ซวย! และซวย!

ซวยครั้งที่หนึ่ง...เกิดมาอาภัพเรื่องสมอง นอกจากสวยแล้วทำอะไรไม่เป็นเลย!

 ซวยครั้งที่สอง...พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตแถมโดนป้าหลอกเอาเงินไปหมด!  

ซวยครั้งที่สาม...ดันไปมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับเพื่อนน้องชายตัวเอง!

คนมันอุส่าห์ลืมได้แล้วนายจะกลับมาตอแยชั้นทำไมกันเนี่ยยยยย



กวินท์ พระเอกสุดหล่อ รวย เก่งแถมยัง ตื๊อ! หึง! รักแรง!

ตื๊อ..พี่สาวคนเดียวที่แอบชอบมานานให้เลิกดื้อสักที

หึง...มองอย่างอาฆาตถ้าคิดจะมาเกาะแกะพี่สาวคนนี้

รักแรง...ทั้งบนเตียงและนอกเตียง!

______________________________________

เรียกน้ำย่อย

“พี่ผมเอง!”

“โอ๊ย เจ็บชะมัด”

ณิชาในสภาพที่แต่งตัวเรียบร้อยนั่งดูคนตรงหน้าที่ร้องโอดโอยปานใจจะขาด มือบางคอยส่งบีบยาแก้ฟกช้ำให้ในระหว่างที่คนบาดเจ็บต้องดูแลทายาเอง เธอเงียบไม่พูดอะไรสักคำจนเขาจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย คนที่เธอลืมและอยากจะลืมออกไปจากโสตประสาทมาอยู่ตรงหน้าแล้ว

….กวินท์!



“นาย!/พี่!” เสียงดังขึ้นพร้อมกันทำลายความเงียบแต่ปรากฏว่ามันทำให้เราเงียบกันอีกหน

“พี่พูดก่อนเถอะ/นายพูดก่อนเถอะ”

แล้วกลับมาเงียบอีกรอบ ณิชาเริ่มรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอแทบจะไม่ได้ยินข่าวคราวเขาเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่ณภัทรพยายามจะเล่าเรื่องของเพื่อนรักให้ฟัง เธอจะพยายามทำหูทวนลมไม่สนใจทุกครั้ง ล่าสุดที่เธอได้ยินเรื่องของเขาก็เป็นตอนที่ณภัทรไปส่งเขาที่สนามบินเพื่อไปเรียนต่อที่อเมริกา แล้วการที่จู่ๆ กวินท์มาปรากฏตัวที่คอนโดของเธอนี่มันหมายความว่ายังไง

“ปกติพี่ชอบเดินนุ่งผ้าขนหนูแบบนี้ตลอดเลยหรอ”

พรืดดด~

“แค่กๆ”

เธอที่กำลังยกน้ำดื่มลดอาการประหม่าถึงกลั้นสำลักแทบไม่ทัน น้ำกระเซ็นออกมาเต็มหน้ากวินท์จนเขาต้องรีบหยิบทิชชูซับ ณิชาอมยิ้มอดสะใจไม่ได้

“ทำไมมองแบบนั้นอ่ะตั้งใจป่ะเนี่ย”

“บ้าหรอพี่จะไปตั้งใจพ่นน้ำใส่หน้านายได้ไง”

“ช่างเหอะ มาเข้าเรื่องดีกว่าผมแค่อยากจะถามว่าพี่ยังจำเรื่องคืนนั้นได้อยู่ใช่ไหม”



ปัง! ปัง! โปะ! ปัง! ตึง! โปะ!

เธอตบโต๊ะเสียงดังแถมรัวอีกชุดใหญ่เหมือนกลองงานกีฬาสีทำหูทวนลมทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่รู้เรื่อง กวินท์จับมือทั้งสองของเธอไว้เพื่อให้หยุดพร้อมมองหน้าอย่างจริงจัง

“สรุปว่าพี่จำได้ใช่ไหม”

“เรื่องคืนไหนหรอพี่จำไม่ได้อ่ะ” ณิชาทำหน้าเลิ่กลั่กไม่ยอมมองหน้า กวินท์มองอยู่พักหนึ่งก่อนจะปล่อยมือเธอออก ณิชาเหลือบมองคนตรงหน้าเขาลุกขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อของตัวเองออก

“เดี๋ยวนะ นี่นายจะถอดเสื้อทำไม!”

“ก็พี่จำไม่ได้ไม่ใช่หรอนี่ไงหลักฐาน”

นิ้วเรียวชี้ไปที่ไหล่กว้าง รอยแผลเป็นปรากฏจางๆ พอจะให้เห็นรอยฟันที่เคยฝังลึกได้เนื้อแน่น เธอเผลอจ้องอยู่นานก่อนจะรีบลุกขึ้นเพื่อหนีคดี ถ้าเขาพูดซะขนาดนี้คงหนีไปเลยน่าจะดีกว่า



หมับ!

เธอสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลดึงตัวเธอให้ลอยไปอีกฝั่ง เมื่อรู้สึกอีกทีเธอมานั่งอยู่บนตักกวินท์เรียบร้อยแล้ว ด้วยแรงกระชากไม่ได้ตั้งตัวใบหน้าของณิชาซบเข้ากับแผ่นอกแน่น กล้ามหน้าท้องซิกแพ็คที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักหน่วง สายตาของเธออดไม่ได้ที่จะหันไปชื่นชมกับมัน

…ไม่ใช่สิ ฉันจะไปแอบมองทำไมต้องรีบหนีสิถึงจะถูก



“พี่จำไม่ได้จริงๆ หรอ” ลมหายใจอุ่นๆ รดที่ใบหู กวินท์พูดด้วยเสียงทุ้มแสดงถึงความน้อยใจ

“ก็ใช่นะสิ อื้อ!”



แรงกดทับริมฝีปากแบบไม่ได้ตั้งตัวทำให้เธอเผอเรอไปกับความหอมหวานจนได้ ความทรงจำในวันนั้นค่อยๆ หลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ มือหนาค่อยๆ เลื่อนโอบร่างบางไว้ก่อนจะใช้มือข้างสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวจิ๋ว สมองของเธอเริ่มไร้การควบคุมเมื่อโดนคนตรงหน้ารุกล้ำด้วยการสอดลิ้นเข้ามาควาญความหวานภายในปาก



“คราวนี้พี่จำได้หรือยัง”

***************************************************



ขอเชิญพบกับความโบ๊ะบ๊ะของณิชา และความคลั่งของกวินท์ ณ บัดนี้!