โปรดรับดอกไม้กับหัวใจผมที

ไม่มีใครคิดว่าคิรินทร์จะเปิดร้านดอกไม้ เหมือนที่คิรินทร์เองก็ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งตรีดาว คนสวยขาของห้อง ม.6/10 จะแวะเวียนมาหา เธอที่มีดวงตากลมโตกับรอยยิ้มละลายใจ ที่เคยทำให้เขาเสียอาการทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้

เมื่อเธอกลับมาทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอีกครั้ง คราวนี้ไม่ขอเป็นเพื่อน แต่ขอเลื่อนไปเป็นแฟนจะได้ไหม คนสวยขาของคิรินทร์โปรดอย่าใจร้าย ช่วยรับหัวใจของเจ้าของร้านดอกไม้คนนี้ที
.........................................................

“มองอะไรเรานักหนาละคิว เรามีอะไรติดที่อยู่ที่หน้าหรือไง” ตรีดาวพูดยิ้ม ๆ เมื่อเห็นเพื่อนนั่งจ้องหน้าเธอไม่ขยับอยู่นานสองนาน
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น” คิรินทร์หัวเราะ “แค่ไม่ได้เจอตรีนาน ก็เลยอยากมองให้เต็มตาสักหน่อย”
“ว้าว... มองให้เต็มตาเลยเหรอ คุณคิรินทร์นี่ท่าทางไม่ใช่เล่น ๆ แฮะ”
คนอะไรอุทานดังว้าว... ได้น่ารักขนาดนี้ คิรินทร์คิดในใจ
“ว่าแต่คิวมีแฟนแล้วหรือยังล่ะ”
ประโยคคำถามนี้เล่นเอาเขาเกือบตกเก้าอี้ แต่คนถามกลับดูชิล ๆ สบาย ๆ เหมือนกำลังถามเรื่องดินฟ้าอากาศ
“ตอนนี้ไม่มีหรอก ไม่มีมาตั้งนานแล้วด้วย”
“จริงเหรอ ผู้ชายแสนดีอย่างคิวคิวเนี่ยนะ” เธอทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ
“แล้วตรีล่ะ ว่างอยู่หรือเปล่า” เมื่อเธอถามมาเขาก็ถามกลับไปไม่โกง แต่ก็แทบต้องกลั้นหายใจเพื่อลุ้นคำตอบจากผู้หญิงตรงหน้า
ตากลมโตฉายแววขี้เล่น คราวนี้เป็นเธอที่เป็นฝ่ายจับจ้องมองเขาบ้าง “ว่างหรือไม่ว่างดีนะ คิวอยากให้เราโสดหรือไม่โสดล่ะ”
เขารู้ตัวว่ากำลังโดนเธอแกล้ง แต่แกล้งกันแบบนี้มันปั่นป่วนหัวใจกันชัด ๆ
“ว่าไง อยากให้เราโสดหรืออยากให้มีแฟน”
.........................................................