บ่วงฤทัย

แม้เกิดมายากจนและไม่เคยเป็นที่ต้องการ เธอก็ยังฟันฝ่าอุปสรรคนานับปะการมาด้วยสมองและสองมือ โดยไม่เคยคิดยอมแพ้ต่อโชคชะตา ทว่า...คนบนฟ้ายังคงบันดาลความเลวร้ายโหมกระหน่ำชีวิตของเธอไม่จบสิ้น เมื่อฤทัยต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือศิลา พี่ชายอันเป็นที่รักยิ่งของเธอให้หลุดพ้นจากข้อหาพยายามฆ่า และตอบรับข้อเสนอของชายหนุ่มรูปงามนามว่า นที ซึ่งเป็นการแลกเปลี่ยนที่ต้องแลกมาด้วยหยาดน้ำตา
และเมื่อสิ้นสุดตามกำหนดระยะเวลา ฤทัยก็ตระหนักได้ว่า ตนเป็นได้แค่เพียง ‘หยาดน้ำตาอันไร้ค่า’ เท่านั้นเอง...
--------------------------
“คงรักกันมากสินะ” นทีเอ่ยถามด้วยประโยคนั้นอีกครั้ง ประโยค...อันเป็นส่วนหนึ่งก่อนจะได้คนตรงหน้ามาครอบครอง และคำตอบที่ได้รับก็ทำร้ายเขาเกินกว่าจะทานทนไหว
“ฉันรักเขามากกว่าชีวิตของฉันเอง” ฤทัยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนยิ้มบริเวณมุมปากเลียนแบบน้ำเสียงและท่าทางเยาะหยันของชายหนุ่มด้วยประโยคต่อมาว่า “ฉันเคยบอกคุณไปแล้วนี่คะ”
“เธอเป็นของฉัน!”
“ฉันไม่ได้เป็นของใคร” ฤทัยบอก ก่อนลุกขึ้นยืนเพื่อเผชิญหน้ากับเขา คอตั้งตรงยามกล่าวคำพูดถัดมาด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำและเยือกเย็นว่า “ไม่เคยเป็น!”
“ฤทัย...” นทีครางอย่างคาดไม่ถึง
“หมดเรื่องที่อยากถามแล้วใช่ไหมคะ? ถ้าอย่างนั้นดิฉันคงต้องขอตัว” หล่อนกล่าว ก่อนหันหลังให้กับชายหนุ่มที่ยังคงยืนขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
“ง่ายไปหน่อยมั้ง”
นทีว่าพร้อมทั้งกระชากร่างบางเข้ามาแนบอก แล้วฉกริมฝีปากวูบลงบนกลีบปากอิ่มอย่างหนักหน่วงรุนแรง จนฤทัยเองรู้สึกได้ถึงรสเลือดบนริมฝีปากซึ่งไหลรินลงมา เขาตรึงดวงหน้าของเธอไว้แน่นหนา ในขณะที่สองมือของเธอพยายามทุบตีปะป่ายไปทุกสัดส่วนของชายหนุ่มเท่าที่หล่อนจะเข้าถึง
แต่ไม่เลย...เขาไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด ชายหนุ่มกลับทวีความรุนแรงของจุมพิตมากยิ่งขึ้น ยามดูดกลืนกลีบปากอิ่มและแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าหาอย่างตะกรุมตะกรามจนร่างบางเริ่มอ่อนระทวยเผลอตอบสนอง เหมือนร่างกายไม่ใช่ของเธออีกต่อไป ทว่าเพียงแค่เธอเริ่มยกสองมือขึ้นโอบรอบลำคอของชายหนุ่มเท่านั้น นทีก็ผละออกห่างอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมยามเอ่ยกับหล่อนว่า
“เธอเป็นของฉัน” กล่าวพลางใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้ไปตามกลีบปากอิ่มซึ่งมีหยดเลือดติดอยู่ ก่อนจะกดย้ำลงบนบาดแผลจนฤทัยรู้สึกเจ็บแปลบ สะดุ้งขึ้นมาสุดตัว “ถ้าเธอลืมอีกเมื่อไร รับรอง ฉันจะตีตราเธอเอาไว้ทั่วตัวจนไม่กล้าออกไปสู้หน้าใครได้อีกเลย!”