นางไพรหลงพราน (ปฐมบท)

เสียงหญ้ากรอบแกรบแผ่วเบาแว่วมากระทบโสตประสาท ถ้าเป็นคนธรรมดาอาจไม่ทันสังเกต แต่คนเป็นพรานต้องมีประสาทหูที่ดีเป็นพิเศษ
ชายหนุ่มมองตรงไปข้างหน้าไม่ยอมหันหลุกหลิกเพื่อล่อลวงบางสิ่งไม่ให้รู้ตัวว่าเขาจับสังเกตได้ ตาคมแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อยในหัวเตรียมการเอาไว้คร่าวๆ แล้ว ก่อนที่เขาจะหันขวับไปมองด้านหลัง
หญิงสาวที่กำลังเดินเท้าเปล่าตรงมาหาเขา หล่อนหยุดยืนนิ่งชะงัก สบตากับเขาเขม็ง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ สีหน้าเจื่อนบอกความผิดหวังที่คิดจะมาเซอร์ไพรส์เขาแต่ไม่สำเร็จเพราะเขารู้ตัวก่อน
ร่างบางยืนห่างออกไปราวสิบก้าว...บัวคำ หล่อนยังอยู่ในชุดเดิมเหมือนที่เขาเคยเห็นหล่อนสวมใส่วันก่อน
"บัวคำ?"
เมื่อเขาเรียก หล่อนก็เปลี่ยนหน้าเจื่อนๆ แยกมุมปากออกยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งโผเข้าไปกระโดดขี่เอวเขาแน่น สองแขนเรียวกอดและซุกหน้าซบซอกคอเขาเต็มที่
"อ้ายเดช ข่อยคึดฮอดเจ้าหลาย"
"อ่ะ... เอ้อ บัวคำลงก่อน เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า" ชายหนุ่มตบหลังหล่อนเบาๆ พลางกระซิบบอก
หญิงสาวยอมลงมายืนตามที่เขาบอก แต่ก็ยังมีท่าทีตื่นเต้น หล่อนกระโดดหย็องแหย็งพยายามจะทั้งหอมทั้งจูบเขา กษิดิ์เดชไม่ได้ห้ามปราม เพียงแต่เอ่ยปากเตือนเด็กซุกซนตรงหน้าไปอย่างไม่จริงจังไม่กี่คำ
"พี่ก็คิดถึงบัวคำจ้ะ แต่อย่าเพิ่งทำอย่างนี้เลย เดี๋ยวพรานสักเกิดออกมาเจอเข้าตอนนี้ พี่ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไง วงเดือนกับสมหมายก็ด้วย"
"วงเดือน? ชื่อผู้ญิง...?" หญิงสาวมองเขาแววตาระริกไหว บอกให้รู้ว่าเริ่มจะน้อยใจเพราะหึงและหวงอย่างตรงไปตรงมา
"เอ่อ อย่างนี้นะบัวคำ วงเดือนเป็น...สาวใช้ที่บ้านพี่ที่กรุงเทพฯน่ะ เธออายุสักห้าสิบกว่าๆ น่าจะเป็นแม่บัวคำได้เลยนะ"
กษิดิ์เดชยอมรับกับตัวเองอย่างซื่อสัตย์เลยทีเดียวว่าที่ต้องรีบอธิบายแถลงไขให้หล่อนรู้นั้นก็เพราะเขาหลงหล่อนหัวปักหัวปำจริงๆ จนไม่อยากให้หล่อนต้องขุ่นข้องหมองใจ เห็นหล่อนทำหน้าซึมแบบนั้นทีไรแล้วมันก็อดจะสงสารไม่ได้ ชีวิตหล่อนรันทดมากพอแล้ว เขาจึงตั้งใจอยากให้หล่อนได้พบกับความสุขในชีวิตตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
"ขะซั่นกะแปลว่าข่อยเป็นเมียคนเดียวของอ้ายเดช"
"เมียก็ต้องมีคนเดียวสิจ๊ะ มีหลายคนจะเรียกเมียได้ไง แล้วพี่ก็ไม่ชอบคบใครซ้ำซ้อนด้วย อย่างตอนนี้ก็มีบัวคำอยู่ทั้งใจ ไม่มีที่เหลือให้ใครที่ไหนแล้วล่ะจ้ะ"
"ปากหวาน จุ๊บบ อืม..."
พูดจบหล่อนก็เขย่งเท้ายืดตัวขึ้นไปจุ๊บปากเขาทันทีแล้วตามด้วยการเพียรพยายามจะจูบมุมปาก ปลายคาง เลยลงมาตามลำคอแกร่งและแอบดูดเบาๆ ตรงลูกกระเดือกเขา ทำให้เขาถึงกับสูดปากออกมาชั่วแวบหนึ่ง


--------------
"นี่คือ...ใครหรือเพคะท่านชาย?"
"เมียฉันเอง" กษิดิ์เดชรับอย่างเต็มปากเต็มคำ
"เมีย? เอ่อ พระชายาจริงๆ หรือเพคะท่านชาย?"
"อ้ายเดช ชื่อเล่นว่าท่านชายหรือคะ" บัวคำยื่นหน้าไปถามวงเดือนอย่างพาซื่อ
กษิดิ์เดชถึงกับหัวเราะร่าเริงอย่างที่วงเดือนเองยังตกใจ ไม่แน่ใจว่าเคยเห็นท่านชายสดใสเบิกบานขนาดนี้ครั้งล่าสุดเมื่อไร
วงเดือนกำลังจะอธิบายแต่ชายหนุ่มกลับยกมือห้ามแล้วบอกให้วงเดือนไปขนของขึ้นรถและบอกสมหมายให้เตรียมสตาร์ตรถรอ
เมื่อวงเดือนจากไปแล้ว ชายหนุ่มก็ดึงบัวคำให้ขึ้นไปนั่งบนตัก กอดเอวหล่อนเอาไว้แนบชิดแล้วบอกให้หล่อนเข้าใจด้วยตัวเอง
"ชื่อเล่นพี่ก็ชื่อเดชนั่นแหละ แต่ท่านชาย...เป็นแค่คำที่สาวใช้เขาชอบเรียกกันเท่านั้นเอง ไปที่บ้านพี่ต้องฟังให้ชินนะ อาจมีหลายคนเรียกพี่แบบนั้น แต่บัวคำก็เรียกพี่ว่าอ้ายเดชเหมือนเดิมนั่นแหละ เข้าใจมั้ยจ๊ะ"
"แล้วที่ป้าเดือนว่า พระชายา อันนี้แปลว่าอิหยังล่ะ?"
"แปลว่าเมีย เขามีภาษาพูดของเขาน่ะ บัวคำสงสัยอะไรก็ถามพี่ แต่ไม่ต้องไปเลียนแบบพูดอย่างเขานะ"
"แล้วเป็นหยังคือบ่ว่าเมีย เว้าง่ายกั่วตั้งหลาย เป็นหยังคือเว้ายากๆ แล้วกะมี...เพคะ เพเคอะ อิหยังนั่นอีก"
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เกิดมาก็ได้ยินเขาพูดกันแบบนี้แล้ว ไม่เคยไปถามเลยสักทีว่าทำไมต้องพูด แต่ถ้าเขาอยากพูดแล้วเราเข้าใจก็คงไม่เป็นไร เอาที่เขาสบายใจ เราก็สบายใจ จริงมั้ยจ๊ะ"
"จ้ะ" บัวคำยิ้มแล้วซบหน้าลงกับอกกว้างของเขาอย่างมีความสุข

--------------
"คุณเดชครับ คุณเดชเคยได้ยินเรื่อง...เสือมันกลายร่างมาเป็นคนมั้ยครับ"
กษิดิ์เดชนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมายิ้มให้พรานสักพร้อมสายตาที่ดูมีลับลมคมนัย แต่ในใจเขาออกจะเห็นเป็นเรื่องขัน ไม่เข้าใจว่าพรานสักขึ้นบ้านมาตอนเขากำลังจะออกไปอย่างนี้ แท้จริงอยากจะพูดอะไรกับเขากันแน่ แลดูแกวกไปวนมา ฟังอยู่นานยังจับประเด็นไม่ได้เสียที
"ครับ เคย พรานสักจะบอกอะไรกับผมเรื่องนี้หรือครับ?"
ผู้สูงวัยกว่าเห็นอย่างนั้นก็รู้ว่าชายหนุ่มมีแววแห่งการหยอกเย้าอยู่พอควร กระนั้นด้วยความหวังดีพรานสักก็ตัดสินใจ... เอาวะ ในเมื่ออ้อมโลกมันยากเย็นนัก ก็บอกไปตรงๆ นี่ล่ะ กษิดิ์เดชเป็นคนมีวิจารณญาณ ไม่นานเขาคงคิดได้เองว่าควรจะเชื่อหรือไม่
"นังบัวคำมันเป็นเสือ เสือสมิงน่ะคุณเดช ผมไม่รู้ว่าใช่เสือตัวนั้นที่คุณเดชอยากเจอมั้ย แต่ผมมั่นใจ มันไม่ใช่คนอย่างที่คุณเดชคิดแน่นอน"