คชสาร

เช้ามืดผมรีบบึ่งรถเข้าป่าทันที กว่าจะไปถึงแอ่งน้ำที่ผู้กลนอนแช่น้ำอยู่ก็ตะวันโด่งแล้ว คนงานที่เฝ้าอยู่บอกว่า ผู้กลยังมีลมหายใจอยู่ ผมรีบเข้าไปหา พอเห็นผม ผู้กลซึ่งขณะนั้นดูอ่านเปลี้ยเต็มทีแล้วร้อง ค-รือ-ค-รือ ใส่ผมเหมือนตอนที่ผมเป็นเด็กนั่นแหละ แต่ว่าเสียงอ่อนระโหยลงเต็มที แล้วก็ยื่นงวงมาถูกตัวผม น้ำตาหยดติ๋งทั้งสองข้างเหมือนกับจะบอกผมว่าจะไปไม่รอดแล้ว หรือขอลาก่อนทำนองนั้น ผมเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พูดอะไรไม่ออก มองทางไหนก็พร่าพราวไปหมด ผมได้แต่เอามือลูบหัวมันเบาๆ หวังจะปลอบใจมัน มันเบิ่งมองดูผมจนไม่กะพริบตาแล้ว ในทันใดนั้นมันส่งเสียงร้อง"ฮูม"ได้คำเดียวก็ตาตั้งชักกระตุกแล้วหมดลมหายใจแน่นิ่งไป