ป่าดิบดงทึบ

ท่านผู้อ่านที่รัก! ให้ผมไปสบถสาบานที่ไหนก็เอา เพราะปลายเท้าผมหันไปทางท้ายรถปิกอัพ แสงจันทร์ลาดส่องลอดหลังคาผ้าใบเข้ามา ตาผมไมได้ฝ้าฟางหรือง่วงขี้ตา ผมได้เห็นว่า ห่างจากท้ายรถประมาณหนึ่งเมตรเศษ มีร่างตะคุ่มหันหน้ามาทางผมซี่งลุกขึ้นแล้ว แต่อยู่ในท่านั่ง ทั้งหมดเป็นขายฉกรรจ์ราวหกเจ็ดคนสวมหมวกเหล็กใส่เสื้อชุดทหารที่มีสีเลือดแห้งกระดำกระด่างเหมือนไม่เคยเจอน้ำมาเลย ยืนก้มหน้าไม่มีกลิ่นศพ-สาป-สาง ไม่มีคำพูดใดๆจากพวกเขาและผม ผมหยิกขาตัวเองพอให้รู้สึกถามตัวเองว่า"ละเมอหรือเปล่า-หลับหรือเปล่า-แล้วทหารในชุดเลือดแห้งกรังนี่เป็นใคร" แถวชายเหล่านั้นในแสงจันทร์ก้มหน้าจนไม่รู้ว่าเป็นใครปรากฎให้เห็นเกือกสามนาทีเมื่อความรู้สึกคืนกลับมาบอกว่า เขาเหล่านี้คือบรรดาทหารกล้าที่เสียสละชีพเพื่อการต่อสู้อันยิ่งใหญ่ ณ เขาค้อในอดีต ทุกร่าง-ยกมือขวาทำวันทยหัตถ์ ผมยกมือขวาแตะหางคิ้วขวา มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ แล้วร่างทั้งหมดก็หายไป แสงจันทร์ยังคงสาดส่องที่โต๊ะอาหารสังเวย