How to love ก็เด็กมันร้าย

จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างถ้าเด็กมันร้ายก็ต้องกำราบ

--------

“รักกูไหม”
“พี่ธนูยังจะต้องถามผมอีกเหรอครับ” คนเอ่ยหลบสายตา ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังต้องถามอีกราวกับไม่มั่นใจในความรักที่เขามีให้
“นั่นสินะ” ธนูขำตัวเอง ก่อนจะเลื่อนหน้ามาใกล้ อยากสัมผัสเรียวปากนั้นแต่พอแค่ได้แต่บางเบาก็ถูกผลักออก เขาขมวดคิ้วมองทิวเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“ก่อนที่ผมกับพี่ เรา...จะมีความสุขด้วยกัน ผมอยากได้ยินประโยคหนึ่งจากปากของพี่” ประโยคนั้นจบท้ายด้วยการที่พี่ธนูโน้มหน้าลงไปหาแล้วประทับจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออกแล้วพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“กูรักมึง นี่คือสิ่งที่กูอยากพูดกับมึงมานานแล้วและกูก็คิดว่านั่นคือสิ่งที่มึงอยากได้ยินจากปากกูเหมือนกัน”
สิ่งนั้นทำเอาคนฟังถึงกับสะอื้นด้วยความดีใจ มันตื้นตันไปหมด คำว่ารักที่ได้รับจากคนที่รักมันดีอย่างนี้นี่เอง ดีเสียจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“มึงอย่าร้องไห้สิ กูรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนชั่วช้าที่กำลังรังแกมึงอยู่”
“ผมแค่ดีใจที่พี่บอกว่ารักผม ผมรอคำนี้มานานมาก นานมากจนผมคิดว่าผมจะไม่มีวันได้ยินมัน”
“ขอโทษ”
เป็นคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินหลังจากที่ทิวเขาเป็นฝ่ายจูบธนูขึ้นมาก่อน แม้จะอยู่ภายใต้ร่างกายที่แข็งแรงนั่นแต่ก็ไม่อยากเป็นฝ่ายที่ได้รับมาอย่างเดียว จูบจู่โจมนั่นถูกผลักออกพร้อมกับดวงตาสองคู่ที่มองผสานรับรู้ถึงความรักที่ส่งมอบให้แก่กัน