ไม่สิ้นไร้ไฟเสน่หา(ตอนพิเศษ)

ใครจะรู้ว่าจันทร์เจ้า คนงานสาวหน้าตามอมแมมในไร่อัศวพันธ์ จะเป็นคนเดียวกันกับคุณหนูเล็กแห่งตระกูลพงษ์พลากุล เธออยากแก้แค้นเขา ธิปัตย์ อัศวพันธ์ เจ้าของไร่จอมโอหัง...
......
“ถ้าคิดว่าที่ผ่านมาคือการให้ทานล่ะก็ บอกเลยว่ามันยังไม่พอ ผมต้องการมากกว่านี้” ไม่พูดเปล่าเขาก็ก้มลงฟอนเฟ้นดวงหน้างามทันที ริมฝีปากอุ่นร้อนประกบจุมพิตเรียวปากสีชมพู มือไม้เลื่อนขึ้นกอบกุมทรวงอกอวบอิ่ม

“ปล่อยฉันนะคนบ้า ฉันไม่ใช่คนงานในไร่ของคุณอีกต่อไปแล้วนะ” หญิงสาวโอดครวญ มือสองข้างถูกตรึงไว้เหนือศีรษะ ผมเผ้ากระจายเต็มหมอน เนินเนื้อนวลถูกความแข็งแกร่งบดเบียดแนบชิด

“จะใช่หรือไม่ใช่มันก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อคุณเป็นคนใจบุญสุนทานนักก็ช่วยอุทิศส่วนบุญให้คนบาปอย่างผมหน่อยเป็นไร คราวนี้ขอไปเยือนสวรรค์ชั้นเจ็ดเลยได้ไหม” ความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในใจ ทำให้เขาอยากพาเธอเดินฝ่าเปลวไฟแห่งความเสน่หา

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณธิปัตย์"

“ไม่ปล่อยจนกว่าคุณจะทำบุญสงเคราะห์ให้ผมก่อน”

ลันธ์ลดาขบเม้มริมฝีปากมองเขาตาขวาง
“คุณเป็นผีหรือไง ถึงต้องการส่วนบุญนัก”

“ใช่ ผมเป็นผีที่จะตามขอส่วนบุญคุณไปทุกชาติ ทำไงได้ก็บุญกุศลนี้มันทั้งสวยทั้งหอมหวาน หน้าอกอวบใหญ่ เอวคอดสะโพกผาย น่ารักน่าใคร่ไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้นี่ จะไม่ให้ผมเป็นผีขอส่วนบุญจากคุณได้ยังไง”