(Yewa) Afraid ความกลัวในหัวใจ

เพื่อกำจัดความกลัวของอีกคน เยวา ผู้ได้รับฉายาจากเพื่อน ๆ ว่า คนเหี้ย ยอมลากมันเข้ามานอนด้วยกันทุกคืน ไม่รู้เพราะอยากช่วย หรือ ทำตามหัวใจตัวเองกันแน่
-----
“ไอ้เหี้ย! มึงยอมรับมาซักทีเถอะ ว่ามึงตามกู”
“ผมบอกพี่แล้วนะครับว่าห้องผมอยู่ตรงโน้น ผมไม่ได้สะกดรอยตามพี่นะ ผมแค่จะเดินกลับห้อง”
“มึงดูนี่...” เยวารูดซิปกระเป๋าสะพายข้างของตัวเองแล้วคว้าหมากฝรั่งขึ้นมาชูใส่หน้าเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ร่างเล็กเบิกตากว้างราวกับกำลังตกใจ “ของมึงใช่มั้ย”
“ไม่ใช่นะครับ!”
“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอวะ!!” เยวาของขึ้นจนเขวี้ยงหมากฝรั่งลงบนพื้นอย่างแรง “มึงรู้มั้ยว่ามึงมองหมากฝรั่งนั้นยังไง มึงมองอย่างกับมึงรู้จักมันดี...”
“ผะ...ผมเปล่า”
“นี่...” เยวายังไม่หยุดล้วงสิ่งของออกมาจากกระเป๋า “น้ำ...น้ำเปล่า กูยังไม่ได้แดกหรอกนะ” เขาเอาออกมาโชว์ไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่มอีก “ถ้าเป็นมึงที่ส่งของพวกนี้ให้กู กูขอเตือนนะ ว่าถ้าพรุ่งนี้กูเห็นมันอีก กู...” เยวายื่นหน้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มจนเกือบชิดจมูก ร่างเล็กเผลอเอนตัวไปด้านหลังอย่างผวา “จะฆ่ามึง!”
แล้วเยวาก็ผละตัวเองออกมายืนตรง ๆ มองหน้าเด็กหนุ่มไว้อย่างคาดโทษ ที่พูดแบบนั้น ไม่ได้ตั้งใจจะทำจริง ๆ แค่อยากขู่ให้กลัว
“เอาของมึงคืนไป” เยวายัดขวดน้ำใส่มือคนตัวเล็ก เด็กหนุ่มจำต้องรับมันมาอย่างปฏิเสธไม่ได้เพราะหากเขาไม่รับเยวาก็จะปล่อยให้มันหล่นทับเท้าเขาแน่นอน
---
“อื้อออ....อื้ออออ” จินร้องอยู่ในลำคอราวกับหมูถูกเชือด ดิ้นพล่านอย่างคนกำลังจะหมดลมหายใจ
เยวาจับข้อมือทั้งสองของจินที่เกะกะเอาไว้แล้วกดหนัก ๆ ลงบนเตียงแทบจะจมลงไปกับเบาะนุ่ม จินพยายามพลิกข้อมือไปมาอย่างยากลำบาก ตัวบิดเร่า พยายามจะสลัดให้หลุด ถ้ามือและขาถูกกักกันไว้แบบนี้เขาก็หมดอาวุธใด ๆ ต่อสู้กับคนบนร่างแล้ว
“ฮึก...” พลันน้ำตาก็ร่วงเผาะลงมาข้างแก้ม ร่างบางแน่นิ่งไปแต่ไม่ได้สลบ
เยวาชะงักจูบ เขาเห็นน้ำตาของจิน และได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอ ร่างสูงก็ค่อย ๆ ดึงตัวเองออกมาจนสามารถมองเห็นใบหน้าของคนใต้ร่างได้ชัดขึ้น
“ฮึก....ฮืออออ” จินปล่อยโฮทันทีที่ปากตัวเองเป็นอิสระ สะอื้นจนตัวโยน ทว่าเยวาก็ยังไม่ได้ปล่อยข้อมือทั้งสองให้เป็นอิสระ
แม้จะตกใจที่เห็นคนใต้ร่างร้องไห้ แต่เยวากลับไม่รู้สึกสงสาร ทว่าความโมโหกลับทวีขึ้นมากกว่าเดิม
“คิดว่าน้ำตามึงจะเรียกร้องความสงสารจากกูได้เหรอ”