พ่อเลี้ยงคะ

“หลับตาลงก่อนแล้วฉันจะบอก”
“ทำไมต้องหลับตาคะ...”
ปิ่นเห็นสายตาดุของภูดิศเธอก็ยอมหลับตาลงแต่โดยดี
“อย่าลืมตาจนกว่าฉันจะบอกให้ลืม”
“..”
ภูดิศบอกปิ่นก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งวางเบาๆลงบนหัวของเธอแล้วลูบมาที่แก้มเนียบ ปิ่นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเธออยากจะลืมตาแต่เพราะภูดิศสั่งเธอเลยไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมาเพราะเขายังไม่ได้บอกให้เธอลืม
ริมฝีปากบางของปิ่นถูกสัมผัสเบาๆจากริมฝีปากหนาของภูดิศที่ทาบทับลงมามือหนาของภูดิศเลื่อนไปจับท้ายทอยของปิ่นเอาไว้แล้วกดจูบเธอ หัวใจของปิ่นเต้นระรัวเธอไม่กล้าที่จะลืมตามาดูเพราะเธอรู้ว่านี้คือจูบและเป็นจูบแรกของเธอแถมยังเป็นจูบจากภูดิศ
ริมฝีปากนุ่มของปิ่นทำให้ภูดิศอยากจะทำมากกว่าการประทับจูบแต่เขาต้องหักห้ามใจตัวเองและถอนจูบจากเธอ
“ลืมตาได้แล้ว”
ปิ่นไม่กล้าที่จะลืมตาถึงแม้ว่าภูดิศจะบอกให้เธอลืมตาได้ก็ตาม
“...”
“ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหม...ทำไมใจถึงเต้นแรง”
“...”
ปิ่นรู้สึกหัวใจเต้นแรงเหมือนแทบจะหลุดออกมา หน้าร้อนเหมือนจะเป็นไข้ไม่สามารถขยับตัวได้เพียงเพราะภูดิศจูบเธอ
“ลืมตาได้แล้ว”
ภูดิศบอกแต่ปิ่นกับส่ายหน้าไปมาและเอามือปิดหน้า เธอไม่กล้าที่จะมองภูดิศ ภูดิศเอามือลูบหัวปิ่นเบาๆ
“ฝันดีนะ”