sunflower ในวันที่ฉันอ่อนแอ ยาแก้แพ้ทำไมต้องง่วง

“สวยดีนะ นมก็โต๊โต”
“พี่ไม่ชอบคนนมโต พี่ชอบนมเราอ่ะ”
“วุ้ย ดูพูดเข้าไม่อายปาก เอ้านี่ ไปแล้ว กินไม่ได้ก็ฝากไปทิ้งเลยแล้วกัน” ฉันยื่นถุงกล่องข้าวคิมบับให้ พี่อายยิ้มดีใจ
“เลิกงานรอก่อนไม่ต้องรีบจากไป”
“อันนี้ไม่รู้นะคะ เดาอารมณ์ตอนเลิกงานตัวเองไม่ออก”
“ดักแน่ ระวังตัวไว้”
“ค่ะๆ ไปทำงานได้แล้ว”
“เจอกันนะ”
“เอ้อ พูดมาก”
หลังเลิกงาน ฉันรีบเดินไปหลบในห้องน้ำ ซอกแซกๆเหมือนกำลังเป็นตัวละครใดสักตัวในเกมที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ตามสกิลคนควบคุม เพื่อที่จะหนีพี่อาย วันนี้ฉันอยากไปไหนมาไหนคนเดียว แต่เหมือนจะซวย
GAME OVER!
“หลบหน้าจนพอใจรึยัง ออกมา” เสียงเข้มๆเหมือนกาแฟสดๆจากไร่ทำฉันสะดุ้ง มือเรียวคว้าตัวฉันเข้าไปหา ฉันหดตัวแทบไม่ทัน
“ปล่อย เสื้อยับหมดแล้ว”
“พี่บอกให้รอ ไม่ได้ให้หลบ เรานี่ชอบทำให้พี่โมโหนะ”
“นั่นสิ ทำไมเป็นคนแบบนั้นวะ” ระหว่างที่เดินไปจุดหมายคือที่จอดรถ พี่อายก็ดึงแขนเสื้อฉันตลอดทาง ถ้าพี่แกได้เอาแต่ใจแล้ว ไม่ฟังใครเลยแหละ