เหนือมิติ

อายะ นักศึกษาสาวน้อยลูกครึ่งไทยอเมริกัน ได้พบคำโคลงที่เขียนไว้บนพื้นทรายในขณะที่เธอวูบหมดสติ ชักนำเธอไปพบกับความลึกลับของมิติแห่งกาลเวลา ทำไห้เธอได้รับกำไลนาคราชมาเป็นเครื่องคุ้มครองตนเอง
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
“อายะ เธอลองสวมดูสิ ถ้าเจ้าของเขาให้เธอ เธอก็น่าจะสวมได้นะ”
อายะรับมาถือ ลังเลเล็กน้อยก่อนจะทดลองเอามือซ้ายทำท่าจะสวมกำไลนั้น ทันใดสิ่งมหัศจรรย์เหลือเชื่อก็เกิดขึ้นท่ามกลางสายตาทุกคนที่มองอยู่ เมื่อปลายสามนิ้วมือซ้ายของอายะที่เธอยื่นเข้าไปในวงขนดของนาคนั้น แสงสีเขียวประกายทองก็เรืองสว่างขึ้น จนสว่างจ้าไปทั้งห้อง ขนดนาคขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางไม่เกินหนึ่งนิ้วฟุตครึ่งนั้นคลายตัวออกแล้วเลื่อนไหลไปสวมข้อมืออายะอย่างรวดเร็ว แล้วแสงเรืองสว่างก็จางลงจนเหลือแต่ประกายเขียวเลื่อมเหลือบทองที่วงกำไลรูปนาคซึ่งขนดพันรอบข้อมือของอายะ
“โอ สวยจัง” ดาริกาอุทาน “ประหลาดจริงๆ ที่กำไลขยายออกได้ เธอรู้สึกอย่างไร อายะ”
“ฉันบอกไม่ถูก” อายะตอบเสียงสั่น “ฉันรู้สึกเหมือนกับว่างูนี้มีชีวิต”
ทั้งหมดลุกพรวดเข้ามามุงดูอย่างตื่นเต้น ในทันทีนั้นแสงเรืองสีเขียวเลื่อมเหลือบทองของกำไลนั้นก็จางลงช้าๆ ชั่วครู่แสงนั้นก็เลือนหายไปจากสายตา พร้อมทั้งกำไลรูปนาคก็หายไปด้วย เหลือแต่ข้อมือว่างเปล่าของอายะเหมือนเดิม
“มันหายไปไหน” อายะร้องอุทาน แล้วเธอก็วูบหมดความรู้สึกไป
..............................................................................................................................................................................
“อะไรหรือพี่ชล” เขาถามเธอด้วยความตื่นเต้น เธอไม่ตอบแต่ออกคำสั่ง
“รุจน์เอากล้องเธอมาถ่ายภาพไว้ คนร้ายห้าหกคนกำลังรุมทำร้ายผู้หญิง”
“อ้าว แล้วเราไม่เข้าไปช่วยหรือ “ เขาถาม
“พี่กำลังคิดหาทางอยู่ เธอมีปืนหรืออาวุธอะไรไหม แล้วเธอแจ้ง 191 หรือยัง” เธอตอบแล้วถามกลับ
“ไม่มีครับ ตำรวจตามผมมาอยู่ครับ” เขาพูดจบแสงไฟกระพริบของรถตำรวจคันหนึ่งก็เลี้ยวซ้ายตามมาจากซอย และอีกคันหนึ่งตรงเข้ามาทางซอยตรง เมื่อรุจน์กลับไปเอากล้องถ่ายรูปจากรถของตนวิ่งมาเริ่มต้นถ่ายวิดีโอ รถตำรวจก็มาจอดเทียบข้างรถของทั้งสอง แต่ไม่ทันที่ตำรวจจะลงจากรถ คนในกลุ่มที่กำลังต่อสู้หรือทำร้ายอะไรอยู่นั้นก็พากันหันกลับหันหน้าวิ่งตรงมาทางรถชายชลกับรถตำรวจ ทุกคนได้เห็นเงาสีขาววาบของอะไรสักอย่างพุ่งขึ้นสูงเหนือศีรษะของกลุ่มทรชนที่วิ่งอยู่นั้น แล้วเงาสีขาวนั้นก็พุ่งส่วนที่คล้ายส่วนหัวลงมา ในเงาแสงสลัว ร่างของคนหนึ่งถูกยกขึ้นสูงแล้วเงาสีขาวนั้นก็สะบัดหวี่ยงสองสามครั้งก็เหวี่ยงร่างนั้นตกลงฟาดพื้น เงายาวสีขาวนั้นพุ่งต่อมาคว้าเอาร่างของอีกคนไปเหวี่ยงสะบัดด้วยอาการเดียวกันแล้วปล่อยตกลงมาเป็นคนที่สอง ที่เหลืออีกสองคนวิ่งต่อมาอีกสองสามก้าว ก็มีเงายาวอย่างเดียวกับเงายาวสีขาว แต่เงานี้เป็นสีดำเป็นมันวาวเมื่อกระทบแสงไฟ พุ่งออกมาจากข้างถนนสกัดหน้าทั้งสองไว้ เงานั้น ตวัดรัดรอบร่างของคนหนึ่งไว้
“งูยักษ์”
...............................................................................................................................................................................
“คุณพระช่วย เป็นไปได้อย่างไรนี่” ไม่มีคำตอบ ทุกคนเงียบงัน สมุดเล่มนั้นถูกส่งผ่านไปให้คนอื่นๆดู แล้วทุกคนก็เห็นเหมือนกันว่าคนในภาพนั้นก็คืออายะนั่นเอง โสมวดีถึงกับใช้กล้องจากโทรศัพท์มือถือถ่ายภาพอายะแล้วเอาไปเปรียบเทียบกับรูปถ่าย ซึ่งก็เห็นได้ชัดว่าภาพใบหน้าทั้งสองเหมือนกันเหมือนกับเป็นคนเดียวกัน เว้นแต่ทรงผมที่ต่างกัน และสีผมที่ของอายะออกไปทางสีน้ำตาลแบบชาวยุโรปส่วนของยายเป็นสีดำสนิทเหมือนชาวเอเชีย
.................................................................................................................................................................................ลองคิดดูดีๆสิ บอกแล้วว่าเวลาที่สมมตินั้นต่างกัน ส่วนเวลาจริงนั้นตรงกัน เธอเคยดูถ่ายทอดฟุตบอลไหม เธอได้ดูฟุตบอลที่เตะในอังกฤษตามเวลาที่เขาเตะกันจริงๆพร้อมกับคนที่สนามใช่ไหม ทั้งๆที่เวลาตามนาฬิกาต่างกันถึงเจ็ดชั่วโมง แต่เราไม่ได้ดูฟุตบอลเร็วกว่าเขาเจ็ดชั่วโมงใช่ไหม”
“โอ เข้าใจแล้วครับ เวลาจริงกับเวลาตามนาฬิกาที่สมมติกันต่างกันจริงๆครับ คราวนี้เข้าใจชัดเจนเลยครับ” อดลยอมรับ
“ดีแล้ว ทีนี้ทุกคนเข้าใจตรงกันนะว่ากาลเวลาที่แท้จริงนั้นเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีความแตกต่าง เวลาพวกเธอโทรศัพท์ถึงเพื่อนพ่อแม่พี่น้องที่อเมริกาซึ่งมีเวลาสมมติแตกต่างกับเมืองไทยยี่สิบสามชั่วโมง ก็พูดกันได้เหมือนอยู่ด้วยกันตรงหน้าเพราะกาลเวลาแท้จริงเป็นเวลาเดียวกัน แม้แต่มนุษย์ที่เดินทางไปดวงจันทร์ก็ยังพูดจาติดต่อกับมนุษย์บนโลกผ่านเครื่องวิทยุได้ในเวลาอันเดียวกัน อาตมาจะได้พูดต่อไปถึงเรื่องที่หนูปิยานุชสามารถไปอ่านบทคำโคลง ที่อาตมาเขียนไว้เมื่อสามสิบหกปีมาแล้วได้อย่างไร”.