มิอาจเร้น

จินเหลียน ถือกำเนิดมาจากดอกบัวดูดกลืนพลังจากสิ่งมีชีวิตมากมายจึงมีตัวตนก่ำกึ่งระหว่างเทพกับมาร ทว่าชีวิตนางไม่อาจหลุดพ้นชะตาฟ้าลิขิตนางจึงผ่านมันไปให้ได้

“เช่นนั้นเจ้าตอบข้ามาสิชิงหมิง ที่เจ้ากำลังโกรธเพราะข้ากระทำรุนแรงป่าเถื่อนหรือเป็นเพราะข้าทำคนรักของเจ้าเจ็บ” สีหน้าซีดเผือดของถังชิงหมิงไม่ได้ทำให้มู่เยว่จวนรู้สึกสะใจกลับกันนางยิ่งรู้สึกเจ็บช้ำมากกว่าเดิม

“เจ้ารู้”เสียงที่ลอดออกมาแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“ข้าดูเหมือนคนโง่หรือชิงหมิง” ที่ผ่านมาไม่ใช่นางไม่รู้แต่เป็นนางรู้มาโดยตลอดนางจึงต้องเจ็บปวดอยู่เช่นนี้


หลังออกมาจากตำหนักของเทพชะตาจินเหลียนดูเหม่อลอยจนซูเม่ยต้องช่วยจับแขนไว้หลายครั้ง จินเหลียนที่รู้ว่าตนเผลอตัวจึงสะบัดหน้าเรียกสติให้กลับมาเสียที หากเรื่องของฉิงอียังรบกวนนางไม่หายหรือนางจะไปดื่มน้ำแกงลืมเลือนดี

แต่นางก็ไม่อยากลืมเขา…

ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ดูใสซื่อ ดวงตาที่มองนางอย่างรักใคร่เทิดทูนคู่นั้นนางก็ไม่อยากลืม