จะรับรักหรือยัง

พอกลับมาถึงบ้าน พ่อก็เรียกฉันให้มาพูดคุยกันที่กลางบ้าน

... เวลานี้ก็เกือบจะสองทุ่มได้แล้ว ฉันเองก็เหน็ดเหนื่อยจากการไปเที่ยวเดินเล่นตามห้างสรรพสินค้ามามากพอแล้ว ฉันอยากที่จะนอนหลับพักผ่อนให้สบาย จึงตอบปฏิเสธที่จะพูดคุยกับพ่อไป

"ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะคะ"
"..."
แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาที่กลัดกลุ้มของพ่อแล้ว ฉันจึงยอมที่จะพูดคุยด้วย

...
... "อะไรนะคะพ่อ" ... ฉันถามเสียงดังหลังจากที่ได้ยินว่าพ่อติดหนี้สินจำนวนมากจากผู้ชายคนหนึ่งที่ปล่อยเงินกู้นอกระบบ
"ก็ตามที่ลูกได้ยินไปนั่นแหละ" ... พ่อยกสองมือขึ้นมากุมขมับขณะตอบ ... "ถ้าลูกคิดจะช่วยพ่อจริงๆ ก็ไปอยู่กับเขาเถอะนะ"
"พ่อคะ พ่อ ... นี่มันยุคสมัยไหนกันแล้วคะ ไม่มีอีกแล้วค่ะ ที่จะต้องเอาตัวไปจ่ายแทนหนี้สิน"
"แล้วลูกอยากจะเห็นพ่อตายมั้ยล่ะ ถ้าพรุ่งนี้พ่อไม่มีเงินไปจ่าย เขาจะมายิงพ่อ ก็มีแต่ลูกเท่านั้นแหละนะ ... ที่พอจะช่วยพ่อได้"

"ไม่ค่ะ ไม่ .. เด็บบี้จะแจ้งตำรวจค่ะ"
ฉันล้วงสมาร์ทโฟนออกมาด้วยความไว พ่อห้ามเอาไว้ในทันที
"อย่านะลูก อย่า ... อย่าแจ้งตำรวจโดยเด็ดขาดเลยนะ"
"ทำไมคะ พ่อกลัวมันถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ"
นิ้วมือของฉันชะงักค้างไว้บนหน้าจอสมาร์ทโฟน พ่อตอบอย่างทันควัน
"ใช่ .. เขาบอกว่าถ้าพ่อแจ้งตำรวจ เขาจะยิงพวกเราให้ตายกันทั้งบ้านเลย"

ฉันเม้มปากแน่น ฝ่ามือลูบใบหน้าตัวเอง ก่อนถามด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว "แล้วเรื่องนี้ แม่ว่ายังไงบ้างคะ"
"แม่ยังไม่กลับมาเลยลูก"
"แม่ไปไหนคะ เวลาคับขันแบบนี้ แม่ไปไหนคะพ่อ"
"... ไปช้อปปิ้ง"
"ห้ะ!!! .. แล้วนี่แม่รู้เรื่องที่พ่อจะให้เด็บบี้ใช้ตัวเองไปไถ่หนี้หรือยังคะ"
พ่อทำอึกอัก ก่อนให้คำตอบ "... พ่อไม่กล้าบอกแม่หรอก"

"พ่อกลัวแม่ พ่อกลัวมัน แล้วเด็บบี้ล่ะคะ ... ทำไมเด็บบี้จะต้องมารับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วยคะ ... พ่อโทรไปบอกมันเลยนะคะ บอกว่าขอเวลาสองวัน แล้วเด็บบี้จะถอนเงินฝากที่มีมาจ่ายหนี้ทั้งหมดของพ่อให้มันเอง"

พอฉันพูดแบบนี้ออกไป สีหน้าของพ่อก็ดีขึ้นทันตา
"... ลูก ... ลูกมีเงินพอจ่าย ... ด้วยรึ"
"ใช่ค่ะ พ่อโทรไปบอกมันเลยนะคะ ว่าขอเวลาสองวัน" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
"ได้ๆ .. ขอบใจมากๆเลยนะลูกนะ"
"..."

ฉันยืนท้าวเอวพลางถอนใจยาวๆขณะรอให้พ่อโทรไปหาอีกฝ่าย โดยที่บอกให้พ่อเปิดลำโพงของสมาร์ทโฟนเอาไว้ด้วย เพราะว่าฉันต้องการที่จะฟังคำพูดของอีกฝ่าย

"ว่ายังไงครับ ลุง"
"คือ ... คือว่า ... ขอเวลา ... สองวัน ... แล้วผมจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้"
"ไม่ได้ ต้องเป็นพรุ่งนี้"
"แต่ว่า ... ลูกสาว ลูกสาวของผม เค้าบอกว่าต้องถอนเงินก่อน ... ขอเวลาสองวัน นะครับ"
"ไม่ได้ ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเงินมาจ่าย ก็เตรียมตัวไว้ได้เลย"

ฉันคว้าสมาร์ทโฟนมาจากพ่อทันที แล้วตะโกนเสียงดังลั่นกรอกเข้าไปในสาย ... "ถ้าแกรอไม่ได้ ก็เตรียมตัวไปนอนในห้องขังได้เลยนะ ชั้นจะแจ้งตำรวจไปจับแก ... แกไม่ต้องมาคิดที่จะขู่พ่อ ไม่ต้องมาขู่อะไรทั้งนั้น ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นเลยนะ ชั้นไม่กลัวแกหรอกนะ ไอ้บ้า ... ไอ้ ... ไอ้ ... ไอ้ ..."
"หึหึ"
"แกจะหัวเราะทำไม เดี๋ยวชั้นจะโทรบอกตำรวจให้ไปลากคอแกเดี๋ยวนี้เลย ฮึ้ม!!!"
"อย่าาาา ลูก .... เด็บบี้ ... อย่าาาา ทำอย่างนั้นนะ ... เด็บบี้ ช่วยยยย แม่ ด้วยยยย"

เสียงของผู้เป็นแม่ที่แทรกออกมาจากภายในสายของอีกฝั่งทำให้ฉันถึงกับตกอยู่ในอาการตะลึงงัน ... แม่ถูกมันจับตัวเอาไว้อย่างนั้นรึ
"เด็บบี้ ... อย่าโทรหาตำรวจนะลูก ... ไม่อย่างนั้น ... เค้าจะฆ่าแม่"

หัวใจของฉันเต้นรัวถี่เมื่อได้ยิน แม่ถูกจับตัวไว้จริงๆด้วย นิ้วมือทั้งห้ากำสมาร์ทโฟนไว้แน่น อีกฝ่ายหัวเราะเยาะขึ้นมาด้วยเสียงที่น่ารังเกียจตามเดิม "หึหึ ได้ยินแล้วใช่มั้ย"