เสน่หา...อ้อนรัก

อารัมภบท...
“หนูคิดเองค่ะ แต่คุณพ่อก็บอกว่า ถ้าอยากได้น้ามนต์เป็นแม่ ก็ต้องพูดให้น้าใจอ่อนให้ได้”
เมื่อเด็กกำพร้าแม่ และ พ่อผู้กำพร้าเมีย ได้เจอคนถูกใจ และมีท่าว่า รักเด็ก คนทั้งสองคนจึงต้องร่วมมือกันใช้แผนพิชิตรัก คว้าใจเธอมาครองให้อยู่หมัด!

ขอบคุณที่ติดตามกันมาโดยตลอดนะคะ ขอให้นิยายเรื่องนี้ สร้างความบันเทิงให้แก่ผู้อ่านที่รัก ไม่มากก็น้อยค่ะ ซินยอริต้าจะจำหน่ายแค่ในราคาที่ย่อมเยามากกว่าเดิม เพื่อตอบแทนที่อยู่ด้วยกันจบครบปีแย้ววว!!!




เป็นเวลานานแค่ไหนไม่รู้ แต่มนตราสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงอึ่งพากันร้อง รวิชพลอยตื่นไปด้วย ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน หัวใจเต้นแรงโครมคราม เขาเกลี่ยเส้นผมของหล่อนออกจากใบหน้า
และแล้วมนตราก็ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ประทับรอยจูบตรงปากเรียว เขาจูบตอบ มือเลื่อนลงตรงแขน พร้อมกับดึงร่างเล็กแต่แข็งแรงมาใกล้กว่าเดิม
จ๊วบๆๆ
ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปาก ความหวานของกล้วยเผายังคงค้างอยู่ในนั้น ทั้งคู่แลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ราวกับจะรื้อฟื้นความทรงจำของอดีตให้กลับมา
ชายหนุ่มพลิกตัวเป็นคร่อมบนหญิงสาว เธอดึงเอาแว่นตาของรวิชออก ก่อนจะวางข้างๆ ปล่อยให้เขาสัมผัสเธอด้วยหัวใจแทน
ไม่มีใครพูดอะไร นอกจากพากันเล้าโลมด้วยไฟร้อน ร้อนไม่แพ้กองไฟจากตรงนั้น มือหล่อนแปะป้ายไปทั่วร่าง ก่อนจะยันอกเขาและลุกขึ้นเพื่อผลัดกันซุกไซ้
สิบปีที่ผ่านเป็นเพียงความฝัน บัดนี้ชายหนุ่มก็กำลังสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในกายของเธอ เหมือนครั้งนั้น...ในกระท่อมหลังนั้น!
หญิงสาวเอนอกตามจังหวะการกระแทก กรีดร้องเบาๆ ด้วยความสุขสม มือสองข้างจิกใบตองจนฉีกขาด ไม่ไกลนัก... เสื้อผ้าของทั้งคู่สุมกองกันจนแทบจะเข้าไปในกองไฟ