ท่านอ๋องมิใช่เราหย่ากันแล้วหรอกหรือ(เล่มที่3)

...คำโปรย...

“ท่านทำอันใดน่ะ!”

ถึงจะแผ่วเบาแต่ดุดันอย่างยิ่งจากพระชายาเด็กตัวจิ๋วที่เดี๋ยวนี้ชักจะได้ใจมากไปช่วงนี้จึงดูจะไม่กลัวเกรงปีศาจกระทิงเฒ่าเช่นเขาเท่าใด

“เจ้าตัวเล็กอยู่ด้านบนเถิดข้ามิสะดวกใจ”

หานไท่หมิงขยับพลิกกายส่งกายอรชรขึ้นไปอยู่ด้านบนแล้วเขาก็แทรกกายแกร่งลงไปอยู่ด้านล่างเสียแทนเนื่องจากจะให้เขานั้นอยู่ด้านบนคงไม่ดีนัก

“แต่หม่อมฉันไม่ถนัดอยู่ด้านบนนะเพคะชินหวาง”

เสียงคนตัวเล็กกระซิบกลับเพราะมันค่อนข้างไม่สะดวกที่ให้นางมานอนเกยร่างกายของบุรุษที่แข็งแกร่งแน่นบึกบึนไปหมดเช่นนี้

“แต่ที่นอนมันแคบข้าก็ไม่ถนัดให้เจ้าอยู่ด้านข้างนะเสี่ยวปิงยิ่งให้ข้าอยู่ด้านบนด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่มิได้หรอก...มิได้เป็นเด็ดขาด...ตัวเจ้าเล็กเกินไปรับน้ำหนักข้ามิได้หรอก”

เสียงผู้เป็นบุรุษยิ่งดังกระเส่าสลับกับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียงไม้ไผ่ซึ่งมิได้แข็งแรงนักที่ถูกจัดมารองเบาะนอนอีกทีป้องกันมิให้มีแมลงได้ไต่ตอมหากมีฝนหลงฤดูตกลงมาอีกด้วยเพราะทั้งสองกำลังยื้อยุดกันเล็กน้อยทว่าทั้งวาจาและทั้งสิ้นที่เกิดขึ้นกลับชวนให้ผู้ได้ยินและเห็นเพียงเงาต่างคิดบาปกันไปไกลสุดขอบฟ้าเสียแล้วที่ด้านนอกกระโจมนั้น

เฉียวปิงเซียวซึ่งถูก’ เขาที่สาม’ ของท่านปีศาจกระทิงเฒ่านั้นบดเบียดเสียดสีข่มขู่กันไม่เลิกทั้งที่กำลังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายนางนั้นก็ให้มีความคิดชั่วร้ายอยากทุบ'ปีศาจกระทิงมากราคะ'ให้น่วมเสียนักคนอะไรหื่นกระหายหน้าด้านหน้าทนไร้ยางอายอย่างถึงแก่นอย่างยิ่ง!

“อย่าดื้อดึงไปอ้ายเฟย” พอเจอน้ำเสียงข่มขู่จาก’ ปีศาจกระทิงเฒ่า’ เฉียวปิงก็คล้ายเริ่มได้สติรับรู้ชะตาแห่งตนเองเพราะประสบการณ์ล้วนสั่งสมอยู่พอควรคนเราทั้งสิ้นต่างรู้เจ็บรู้จำกันทุกผู้นางเองก็เช่นกันเลยจำใจต้องถูก'เขาที่สาม'รังแกต่อไป...

“ได้เพคะหม่อมฉันอยู่ด้านบนเอง...พอใจพระองค์แล้วหรือไม่?!”

เสียงเล็กกระซิบตอบคืนไปอย่างจำทนเต็มกลืนหานไท่หมิงนั้นทั้งเอ็นดูผสานไปด้วยความสงสารคนตัวน้อยได้บนแต่เขาเองก็ยากจะควบคุมส่วนนั้นเช่นกัน ก็ตัวนางทั้งนุ่มทั้งหอมหากเขาไม่รู้สึกบ้างคงแปลกเกินบุรุษแล้ว