หงส์หลงมังกร

สวัสดีคะ เรานามปากกา ZiYu นิยายเรื่องหงส์หลงมังกรเ เรื่องนี้ไรท์มีความตั้งใจมากๆ ที่จะสร้างผลงานนี้ออกมาจากจิตนาการของไรท์เอง ไรท์หวังว่าทุกท่านจะให้การสนับสนุนผลงานและมีความสุขไปกับจินตนาการที่ไรท์จะสื่อถึงนักอ่านทุกท่าน ขอบคุณทุกๆที่เข้ามาสนับสนุนผลงานนิยายแนวจีนโบราณ ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กัน สุดท้ายฝากรีวิวผลงานดีๆ และกดหัวใจให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ รักนักอ่านทุกท่าน ขอบคุณมากๆคะ

ตัวอย่าง
"เว้ยยย เสด็จพี่ท่านทำอะไรของท่านปล่อยข้านะ"จวินหลงจับข้อมือเรียวบางของเยี่ยนเฟิ่งเอาไว้ก่อนจะดึงลงมาในอ้อมอกอย่างแรง ทั้งสองร่างล้มลงไปบนเก้าอี้ที่เยี่ยนเฟิ่งเคยนั่ง ในท่าที่จวินหลงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสง่างามส่วนเยี่ยนเฟิ่งนั่งทับลงบนตักแกร่งของจวินหลงอีกที ทำเอาเยี่ยนเฟิ่งร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจนึกว่าจะล้มฟ้าดลงกับโต๊ะเสียแล้ว ยังดีที่ยังมีจวินหลงมารับร่างบางไว้
"นั่งดีๆอย่าขัดคำสั่ง อย่าดื้อ"จวินหลงจอมเผด็จการกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนได้กลิ่นหอมจากร่างบางผสมกับกลิ่นขันทีผู้นั้นทำเอาเขาไม่ค่อยพอใจ 'ขันทีนั้นอยู่ใกล้เยี่ยนเฟิ่งนานแค่ไหนแล้ว ถึงมีกลิ่นติดตัวได้'
"หม่อมฉันไม่ใช้เด็กแล้วนะเพคะ รอเสด็จแม่กลับมา หม่อมฉันจะฟ้องเสด็จแม่ว่าพระองค์รังแกหม่อมฉัน"เยี่ยนเฟิ่งไม่พอใจที่จวินหลงกล่าวหาว่านางดื้อ ทั้งที่เขาต่างหากล่ะไม่ยอมปล่อยนางให้นั่งดีๆสักที จะดิ้นมากก็ไม่ได้เพราะเยี่ยนเฟิ่งนางรู้สึกถึงมังกรใต้ร่มผ้านางกลัวว่ามันจะตื่นผิดเวลาจึงได้หาข้ออ้างถึงเสด็จแม่ เพื่อโอรสสวรรค์จอมเผด็จการจะยอมไปนางเสียที
"หึ ก็ลองดู รอให้เสด็จแม่กลับเถอะค่อยพูด"จวินหลงให้นิ้วเรียวยกขึ้นดีดเข้าหน้าผากกลมมนที่วาดฮวาเตี้ยนสีแดงเอาไว้พร้อมกับสายตาอาฆาตส่งมาจากร่างบางบนตัก แต่จวินหลงก็หาสนใจไม่
ป๊อก!!!
"โอ้ยเจ็บนะ"เยี่ยนเฟิ่งให้สองมือจับหน้าฝากด้วยความเจ็บ แต่ไม่เท่ากับเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรจวินหลงได้ ได้แต่ฝากความแค้นเอาไว้ก่อน หากนางมีโอกาสนางจะกลับมาคิดบัญชีแน่
"เชื่อฟัง ตั้งใจเขียน ก่อนอื่นเลือกพู่กันให้เหมาะสมกับขนาดตัวอักษร จากนั้นค่อยๆจุ่มลงไปตวัดเอาน้ำหมึกออกก่อน จากนั้นค่อยๆเขียนลงไปในกระดาษ"จวินหลงจับมือเรียวเล็กค่อยๆเขียนพู่กัน ตวัดตัวอักษรที่มั่นคงหนักแน่นลงบนกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจพร้อมกับอธิบายให้เยี่ยนเฟิ่งฟังอย่างละเอียด
"หม่อมฉันรู้แล้ว เหลียวกงกงสอนแล้วเพคะ"เยี่ยนเฟิ่งแทบจะไม่มีสมาธิในการเขียนเลยต่อให้จวินหลงจะสอนนางดีแค่ไหน แผ่นหลังบางแนบชิดกับอกอบอุ่นพร้อมกับน้ำเสียงนุ่มนวลลมหายใจร้อนๆที่รดต้นคอ ทำเอาเยี่ยนเฟิ่งใจสั่นไหว พยายามเบือนหน้าหนี แต่ไม่ได้ผล ยิ่งนางขยับออกเท่าไหร่ เขาก็ขยับมากใกล้ชิดมากขึ้นเท่านั้น
"งั้นลองเขียนคำอื่นดูสิ"
"เขียนคำว่าอะไรดี"
"จวินหลง เขียนคำว่าจวินหลง"