ฤดูใบไม้ผลิ...อริรัก

เมื่อปู่รหัสมีปมฝังใจกับผู้หญิงในอดีต ความอคติจึงฝังรากอยู่โดยที่ไม่รู้ตัว เลยทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้นในสายรหัส

และนี่คือนิยามที่น้องเล็กสุดในสายรหัสให้ไว้

‘ไอ้ปู่ขี้เก๊ก’

‘ไอ้ปู่บ้าอำนาจ’

‘ไอ้ปู่ไม่มีเหตุผล’

‘ไอ้ปู่ชอบใช้กำลัง’

‘คิดว่าพูดน้อยแล้วคูล? กูฟังไม่รู้เรื่องโว้ย’

ʚ♡ɞ...ʚ♡ɞ…ʚ♡ɞ…ʚ♡ɞ...ʚ♡ɞ

“ไอ้พลอยเจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคืออะไรวะแก”
“คือคนอดทนไง” คำถามด้วยเสียงดูแคลนของมิ้ม ทำเอาฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาตอบ ก่อนจะปาดหยดน้ำใสๆออกจากหางตา
“คนอดทนบ้านแกสิ คือควายโว้ย!”
“แกด่าฉันเป็นควายเหรอ”
“เออดิ ร้องไห้เพราะเขามากี่ครั้งแล้ว ไม่รู้จักจำ มูฟออนได้แล้วเนี่ย” มิ้มไม่พูดเปล่าแต่เอานิ้วมาจิ้มที่หน้าผากฉันซ้ำๆ
“มิ้ม นี่มันใช่เวลาว่าเพื่อนไหม พลอยกำลังเสียใจอยู่นะ” ณิชาตีมือมิ้มเบาๆเพื่อปรามคนที่กำลังว่าฉันอยู่
“อย่าไปว่ามันเลยชา พลอยก็ควายจริงๆแหละ ที่ดันไปเผลอปล่อยใจให้กับคนแบบเขามากขนาดนี้”
“ถ้าแกมูฟออนไม่ได้ แกก็ต้องรุก เดินหน้าถามเขาไปเลยเว้ยเอาให้เคลียร์ อย่าให้สถานะมันคลุมเครือแบบนี้”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นของเล่นของใครนี่”
“ถ้าเป็นของเล่นชิ้นโปรดมันจะอยู่กับเราไปจนวันตายเลยนะ” ณิชาปลอบให้ฉันได้รู้สึกดีๆกับคำว่าของเล่นขึ้นมาได้บ้าง
จริงสินะ ฉันเห็นด้วยกับมิ้มและณิชา ถึงในใจหวาดหวั่นไปบ้างกับฉายาคาสโนวาของเขา แต่ฉันถือคติว่าถ้าไม่ลองคงไม่รู้

รู้ว่าเสี่ยง…แต่ฉันคงต้องขอลอง