เพราะเธอหรือเปล่า

ช่วงชีวิตของวัยรุ่นจะมีอะไรมากไปกว่าการเรียนและเที่ยวไปวันๆ แต่ผมก็ไม่ได้เหมารวมไปถึงวัยรุ่นทุกๆคนหรอกนะ เพราะพื้นฐานชีวิตของแต่ละคนนั้นก็คงจะไม่ได้เหมือนกัน เรื่องนี้ผมเข้าใจดี
ผมก็แค่เกิดมาแบบโชคดี จึงไม่ได้มีหน้าที่การงานเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยในช่วงวัยเรียน เสร็จจากการเรียนคือเที่ยวเล่น เสร็จจากเที่ยวเล่นคือเข้านอน แล้วก็วนเวียนไปวันต่อวันจนครบปี ไม่ได้ต้องเรียนไปทำงานไปเหมือนกับใครๆอีกหลายคน
ตั้งแต่เกิดมาจนมาถึงทุกวันนี้ที่อายุได้ยี่สิบเอ็ดปีแล้ว ผมยังไม่เคยรับรู้ถึงความยากลำบากในการดำเนินชีวิตเลยแม้แต่น้อย เพราะมีพ่อกับแม่คอยอุปถัมภ์ค้ำชูมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่มีความเข้าใจในความยากลำบากในการดำเนินชีวิตของผู้อื่นหรอกนะ ... เอ๊ะ! หรือว่าแท้จริงแล้วผมไม่ได้มีความเข้าใจในความยากลำบากในการดำเนินชีวิตของผู้อื่นอย่างแท้จริง
และนี่ก็คือเหตุผลที่ทำให้ผมได้บอกกับพ่อและแม่เมื่อสามปีก่อน
ในตอนแรก แม้ว่าพ่อกับแม่จะดูอิดออดที่ลูกชายเพียงคนเดียวร้องขอเช่นนี้ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ยอมเข้าใจในเหตุผลที่ผมได้อธิบายไป
ผมได้บอกพ่อกับแม่ว่าผมต้องการจะเรียนรู้ในความแตกต่างของชีวิตด้วยประสบการณ์ของตัวเอง มากกว่าผ่านการบอกกล่าวจากพ่อและแม่เพียงอย่างเดียว
ผมอยากจะได้เรียนรู้ทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติด้วยหนึ่งสมองและสองมือนี้เอง
เรื่องอื่นๆก็ปรับเปลี่ยนพูดคุยกันได้ แต่เงื่อนไขเดียวที่ผมยังคงขอไว้เช่นเดิมคือเรื่องเงินค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนที่เคยได้รับอย่างไร ยังคงต้องการเท่าเดิมเช่นนั้น
ผมมาเช่าพักอาศัยอยู่ตามหอพักแทนการเดินทางไปกลับบ้านด้วยรถยนต์ส่วนตัวโดยที่มีพนักงานขับขี่ของทางบ้านมาคอยรับและส่งแบบในช่วงตอนวัยเด็กยันวัยโต
สามปีมาแล้วที่ชีวิตของผมยังคงเป็นอยู่อย่างเรียบง่ายสบายๆ ไม่ได้เป็นชีวิตแบบคุณชายภายในบ้านหลังใหญ่มหึมาในแบบที่เคยผ่านมา
ผมได้ทำอะไรเองด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีใครมาช่วยเหลือแบ่งเบาเหมือนเมื่อก่อน ซื้อของเอง ทำเองกินเอง ล้างเอง เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ซักเองตากเองรีดเอง งานบ้านทุกๆอย่าง ผมก็ทำเองหมด ... เรื่องเหล่านี้ก็ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าความเหนื่อยหน่ายของคุณแม่บ้านและแม่ครัวนั้นเป็นเช่นไร
แต่ถ้าจะให้เล่าทั้งหมดถึงช่วงระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาก็คงจะมีเรื่องราวอื่นๆอีกมากมายที่พร้อมจะเล่า แต่นั่นก็ไม่ใช่สาระสลักสำคัญที่ผมต้องการที่จะเล่า เพราะถ้าขืนเล่าเรื่อยเปื่อยแบบนี้ต่อไปอีกสามสิบหน้าห้าสิบหน้าก็ไม่ได้หมดเรื่องที่ผมจะเล่า
คงจะทำให้มีแต่เนื้อหาที่ไม่เป็นสาระให้รกหน้ากระดาษในหนังสือเล่มนี้เสียเปล่าๆ ดังนั้นมาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ห้องพักที่ผมเช่าอาศัยอยู่นี้เงียบสงบ มีระเบียงกว้างที่มองออกไปเห็นต้นไม้มากมาย ผมชอบมาก แต่แล้วความสงบตลอดสามปีที่ผ่านมาก็ได้จบลงเมื่อห้องข้างๆมีเสียงร้องไห้ของทารกน้อยเกิดขึ้น