ช่วยด้วยผมถูกสาป

คืนนี้อัลฟ่าหนุ่มรู้สึกนอนกระสับกระส่าย ทั้งๆ ที่ควรนอนหลับเหมือนตายเพราะอดนอนมาทั้งคืน จนนาฬิกาปลุกเตือนเขา เป็นเวลา 05:45 น มะขวิดลุกมาฉี่ที่ห้องน้ำ สายตาสะลึมสะลือ แล้วหูเขาก็ได้ยินเสียงดัง
ฟู่..ฟู่..
เสียงเหมือนลมที่รั่วออกจากยางรถ กระบี่ที่เคยจับเต็มวงนิ้วมือ เขารู้สึกว่ามันเล็กลงเรื่อยๆ ตามแสงสว่างที่สาดแสงเข้ามา
มะขวิดลืมตา ชายหนุ่มที่มีความสูง 189 ต้องแปลกใจ ทำไมชักโครกมันใหญ่ขึ้น นี่มันสูงเกือบเท่าหน้าอกของเขาเลย มันเกิดอะไรขึ้น?
เมื่ออัลฟ่าหนุ่มชะโงกดูที่ชักโครก กลับพบหน้าเด็กน้อยในเงาน้ำ มะขวิดตกใจสุดฤทธิ์มีเงาเด็กอยู่ในชักโครกด้วย นี่เขายืนหลับฝันใช่ไหมนี่ อัลฟ่าหนุ่มพยายามหยิกหน้าตัวเอง เพื่อให้ตื่น หากสัมผัสได้แค่ความเจ็บเท่านั้นเอง มะขวิดมองดูมือเรียวยาวของตัวเอง มันกลายเป็นมือเด็กปุ้มๆ น่ารักแทน ชุดนอนที่เขาสวมใส่ มันกองอยู่ที่พื้นทันที
"โอ๊ย..ฉันแค่ฝัน ว่าฉันกลับไปเป็นเด็ก แค่เอาหัวโขกชักโครก เดี๋ยวฉันก็ตื่นแล้ว" มะขวิดพยายามปลอบใจตัวเอง จู่ๆ เขาจะกลับไปเป็นเด็ก ไม่ได้หรอกมันแค่ความฝันเท่านั้นแหละ เขาเอาหัวโขกชักโครก เพื่อให้ฝันร้ายนี้หายไป
ปึก!!
"โอ๊ย!!เจ็บ" มันไม่ได้ตื่นจากความฝันเลย แต่มันได้ความเจ็บกลับมาแทน
เขาหันหลังไปมองเตียงนอนที่ตอนนี้เขาคงไม่สามารถปีนขึ้นไปได้ มะขวิดปล่อยมือจับชักโครก กะจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อส่องดูตัวเองชัดๆ เพียงเขาปล่อยมือ ตัวเขาก็เดินเซซ้าย เซขวา
"อย่าบอกนะว่าฉันกลับไปเป็นเด็กน้อยกำลังหัดเดินอีกครั้ง" มะขวิดพยายามพูด แต่หูของเขากลับได้ยินเสียงอ้อแอ้ ที่ฟังไม่รู้เรื่อง
แล้วเขาก็ล้มลงจ้ำเบ้า อัลฟ่าหนุ่มก็มองสำรวจร่างกายตัวเองอีกครั้ง
"แขนขาของฉัน เหลือเพียงความสั้นๆ ป้อมป้อม กระบี่ของฉัน กลายเป็นหนอนน้อยไปซะแล้ว ก่อนนอนฉันเผลอไปเล่นยาตัวไหนเข้าวะเนี่ย ฉันถึงได้หลอนถึงขนาดนี้"
มะขวิดเดินไปล้มไป เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ ตัวเปล่าเปลือยล่อนจ้อน พยายามเดินมาที่หัวเตียง คว้ามือถือจะโทรหาไก่เพื่อนรัก เพื่อขอคำปรึกษาและความช่วยเหลือ
เมื่อไก่รับสาย : ฮัลโหลมะขวิด มีอะไรโทรหาแต่เช้าเลย
"จ้าๆ ๆ แอะ.. จ้าๆ.. : มะขวิดพยายามพูด แต่เพื่อนได้ยินเพียงภาษานี้
"ไอ้ขวิดมึงให้เด็กที่ไหนมาเล่นโทรศัพท์มึง กูจะหลับจะนอน แค่นี้นะ : แล้วไก่ก็วางสายไป
"ไอ้ไก่ไอ้เพื่อนชั่ว เวลากูเดือดร้อนมึงเสือกไม่รับฟังกู ไอ้เพื่อนเลว" มะขวิดตะโกนด่าเป็นภาษาเด็ก เขาเปลี่ยนคลานมานอนที่พื้น แล้วลองนึกพิจารณา เขาเผลอไปกินสารเคมีตัวไหนเข้า แบบในหนังวิทยาศาสตร์ หรือหลงเข้าไปในห้วงมิติ สองคิ้วน้อยๆ ย่นหากัน
"มันเกิดจากอะไรวะ ผลข้างเคียงของการเป็นอัลฟ่าเหรอ" แล้วพุงน้อยๆ ของเขาก็ร้อง
"หิวข้าวจัง ลงไปหาอะไรกินดีกว่า" มะขวิดก็ทั้งคลานทั้งเดิน ไปรื้อหาผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ มาปิดซาลาเปากับหนอนน้อย
ผมค่อยๆ คลานลงบันได อย่างช้าๆ แล้วไปหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์ครัว ขนาดเอื้อมมือสุดแขน ยังไม่ถึงขอบเคาน์เตอร์เลย แล้วผมจะกินอะไรได้เนี่ย โทรสั่งอาหารเหรอ พนักงานคงฟังไม่รู้เรื่องหรอก แล้วผมก็คลานไปที่ตู้เย็น ที่มีแต่น้ำอัดลมแช่ไว้ ที่ผมพยายามเปิดฝาแต่เปิดไม่ได้ ด้วยความหิวผมได้แต่เอาลิ้นเลียที่กระป๋องน้ำอัดลม อาหารที่พอจะกินได้ ก็ดันอยู่ไปในช่องแช่แข็ง ชั้นบนสุด ผมเอามันไม่ได้ ยอมรับว่าเริ่มหิวมากๆ แล้ว ชีวิตของไอ้มะขวิดคนนี้นักโปรแกรมเมอร์ระดับมือต้นๆของประเทศ จะต้องมาจบชีวิตด้วยความหิวในร่างเด็กหรือไง ผมหิวน้ำ…
มะขวิดขว้างกระป๋องน้ำอัดลมให้มันแตก แต่ก็ไม่เป็นผล
"หิวข้าวหิวน้ำ" มะขวิดนั่งพิงตู้เย็นหมดอาลัยตายอยาก ด้วยระบบก๊อกน้ำภายในบ้าน ไม่มีที่ไหนเลยที่ทำให้เขาเอื้อมถึง เขากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก นั่งมองนาฬิกาที่ฝาผนัง จะ 9:00 นาฬิกาแล้ว พลันมะขวิดก็นึกขึ้นได้ ห้องน้ำ!! เขารีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำ แบบล้มลุกคลุกคลาน แต่อัลฟ่าในร่างเด็กก็เปิดประตูห้องน้ำไม่ได้
'ห้องน้ำชั้นบน!'
มะขวิดรีบพาตัวเองขึ้นไปยังห้องนอนทันที แล้วตรงไปยังในห้องน้ำด้วยความหิว อัลฟ่าหนุ่มในร่างเด็กชายในวัยหนึ่งขวบเต็ม
เอาสายชำระมาฉีดใส่ปากตัวเอง ด้วยความกระหายน้ำ ในวินาทีนี้อะไรก็ไม่สนแล้ว แล้วเขาก็พาตัวเองในร่างเด็ก มานอนอยู่ที่กลางห้องนอน เฝ้ารอเพียงคำสาปนี้จะสูญสิ้นไป

(มาเอาใจช่วยมะขวิดกันนะคะว่า อัลฟ่าหนุ่มจะแก้คำสาปได้อย่างไร #โอเมก้าเวิร์ส)