แม่ค้าตาหวาน

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี ความรักที่เริ่มก่อตัวมาตั้งแต่ครั้งเยาว์วัยของฐานทัตก็ยังมั่นคงอยู่กับนิชกานต์ไม่เปลี่ยนแปลง ชายหนุ่มจะพิสูจน์ให้เห็นว่า ‘แม่ค้าตาหวาน’ คนนี้จะต้องเป็นยอดดวงใจของเขาแต่เพียงผู้เดียว!

***************************************************

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง...”

“แบบนี้นี่เองคืออะไร ทำไมตาลทำท่าเหมือนจะขำพี่ด้วยล่ะ” ฐานทัตถามออกไปด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่านิชกานต์ทำท่าเหมือนจะหัวเราะออกมา หลังจากที่เธอได้ฟังเขาพูดออกไปแล้ว

“ก็ตาลอดจะขำไม่ได้จริงๆ นี่นา พี่หนึ่งมีอะไรจะบอกตาลไหมคะ” นิชกานต์มองชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังทำท่าทางฮึดฮัด คิ้วหนาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นเริ่มขมวดมุ่นด้วยความอยากรู้เป็นที่สุด

“ว่าไงคะ มีอะไรจะบอกตาลไหม ฮึ?”

“มะ มีอะไร แล้วทำไมตาลต้องเข้ายื่นหน้ามาพี่ใกล้ขนาดนี้ด้วย” ฐานทัตถามออกไปด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ก็จะไม่ให้เขาเสียอาการได้อย่างไร ก็คนหน้าหวานเล่นยื่นหน้ายื่นตาเข้ามาใกล้เสียขนาดนี้ เขายิ่งแพ้ทางอยู่ เฮ้ย...นิ่งๆ ไว้สิหนึ่ง

“ตาลจะบอกพี่ว่า คุณเต้เขาแค่มาขอบคุณตาลที่เอาขนมไปส่งที่งานหมั้นของเขาทันค่ะ ผู้หลักผู้ใหญ่ในงานชมกันใหญ่เลย ก็แค่นั้นจริงๆ พี่หนึ่งนี่ชอบคิดไปเองน้า”

“พี่ก็...ก็...เข้าใจตามที่พี่เห็นแหละ ขอโทษด้วยครับที่พี่เข้าใจผิด”

“เอาเป็นว่าตาลรับคำขอโทษนะคะ แต่เรื่องที่ตาลรอให้พี่หนึ่งมาช่วยทำขนมน่ะ พี่หนึ่งไม่ต้องคิดไปเองค่ะ ตาลรอพี่จริงๆ รอพี่หนึ่งคนเดียวมาตลอด เออ...ตาลกลับบ้านก่อนดีกว่า รีบๆ ตามมาด้วยนะคะ ไม่งั้นตาลโป้งพี่หนึ่งแน่” นิชกานต์พูดออกไปแล้ว หวังว่าที่เธอพูดออกไปแบบนี้ฐานทัตจะเข้าใจเสียทีนะ ว่าเธอคิดยังไงกับเขากันแน่

หลังจากที่นิชกานต์เดินกลับออกไปแล้ว ฐานทัตที่ยืนนิ่งอยู่กับที่เริ่มทบทวนคำพูดของหญิงสาวเมื่อสักครู่ว่าที่เธอพูดมันหมายความว่ายังไงกันแน่ นิชกานต์คงไม่ได้โกรธเขาเพราะสายตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยแววตาที่ระยิบระยับ และท่าทางที่เขินอายนั่นก็ทำให้เขารู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง สิ่งที่เขารู้สึกกับหญิงสาวมาโดยตลอด นี่เขาคงไม่ได้คิดไปเองข้างเดียวแล้วใช่ไหม

“ตาลรอพี่ด้วยครับ น้ำตาลรอพี่ด้วย” ฐานทัตรีบวิ่งตามนิชกานต์ไปที่บ้านของหญิงสาวทันที ต่อไปคำว่ารักข้างเดียวเขาคงไม่ต้องใช้มันอีกต่อไปแล้ว เย้...