ย้อนเวลาหารักนิรันดร์

“……” หยวนเว่ยเสวียนชะงักนิ่งขณะจับจ้องสตรีเบื้องหน้า
ขุนนางหนุ่มกำลังอึ้งงัน ฉินผิงถงกำลังใช้ร่างของสาวน้อยอันเป็นที่รักของเขาหล่อเลี้ยงดวงจิตของนางอย่างไร้เหตุผลที่จะลังเล นัยน์ตาคู่งามบัดนี้แดงเถือกกล้ำด้วยฝอยเส้นเลือดสีดำสนิท โลหิตสัตว์ร้ายเปื้อนดวงหน้า ริมฝีปากคาบเคี้ยวหัวใจของหมาป่าด้วยท่าทางเนิบนิ่งสุดแสนที่จะพรรณนาได้ว่านั่นคือมนุษย์
“ท่านพี่…” หยวนผิงถงทักร่างแกร่งสูงแล้วค่อยๆบดเคี้ยวหัวใจหมาป่าด้วยรอยยิ้มอันยะเยียบเย็นไร้ซึ่งกลิ่นอายแห่งความเป็นผู้มีลมหายใจ หัวใจสัตว์ร้ายคือเครื่องเซ่นสำหรับนาง