เรือพ่วงห่วงรัก

หมีจำศีลนั้นคือ ฉายาของเขา "ภัทรระวี ตะติยานนท์กุล หรือ วี ระวี" ส่วน "หมีจำศีล"คือชื่อเรียกที่เพื่อนสนิทตั้งให้ มันแปลกตรงไหนเขาก็กินข้าว เนื้อ สัตว์ ปลา กุ้ง หอย ปกติ เพียงแต่งด เนื้อ นมไข่ อึ๋มๆขาวๆมีชีวิตก็เท่านั้น เรียกได้ว่าต่อให้เสนอตัว สวยเซ็กซี่หยาดฟ้ามาดินขนาดไหน เขาก็ไม่เคยชายตาแล ทั้งที่ชายหนุ่มพรั่งพร้อมไปทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น หน้าตา ฐานะ การศึกษา
ที่สำคัญมีของแถมอีกหนึ่ง นั้นคือลูกสาวตัวน้อย เป็นโปรโมชั่นชั้นดีเพิ่งได้มาสามปีครึ่งให้หลัง พอได้ลดสาวๆที่พยายามจะทอดสะพานมาให้ล่าถอยกลับไป

"หมีจำศีลไม่บริโภคเนื้อ แต่น้ำว้าคือกล้วยจะกินสักกี่หวี หรือเขมือบไปทั้งตัว เอ้ย !!ทั้งต้นก็ไม่ผิด ไหนจะมีหน่อเล็กๆแถมมาด้วย ไม่ต้องรอผลผลิตตั้งเก้าเดือน ได้ทั้งแม่กล้วยและลูกกล้วยพร้อมกัน ทันใจอะไรแบบนี้ "


เธอที่สุดแสนจะธรรมดาใช้ชีวิตบ้านๆ ใครก็ต่างให้สมยานามว่า "แม่หม้ายลูกติด" ตั้งแต่ที่เห็นว่าเธอพาเด็กกลับมายังบ้านเกิดไร้วี่แว่วของคนเป็นพ่อ แต่ "น้ำว้า ฤทัยชนก ไพโรจน์นิติกาญจน์ในวัย 26 ปี" ก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากนัก
สู้เอาเวลาคิดมาก มาดูแลลูกแสนซนดีกว่า ส่วนเรื่องพ่อใหม่ของลูกนั่นยิ่งแล้วใหญ่ ไม่เคยเข้ามาอยู่ในโสตสมองของเธอ ใครเขาจะมายุ่งกับแม่หม้ายกัน พอรู้ว่ามีลูกก็เผ่นแนบไปหมด ถ้าลองมีสิ น้ำว้าคนนี้จะเกาะไว้ไม่ปล่อยเลย

"จะว่าไป เขาก็ดูดี มีเสน่ห์ เป็นผู้ใหญ่ สุขุม นี่มันผู้ชายในฝันหลุดมาจากนิยายชัดๆ หรือว่าภาพลวงตา ฝันกลางวันแสกๆ โอ้ย!! แต่หยิกตัวเองก็เจ็บนิ แสดงว่าคนตรงหน้า เรื่องจริงแน่นอน แล้วไอหน้าตาบ้านๆหัวฟูๆ กับลักยิ้มที่แก้มสองข้าง มันจะไปมัดใจอะไรเขาได้ อย่าว่าแต่มัดใจ ให้เขาสนใจก็เกินเอื้อมแล้ว แต่เขาเอ็นดูเจ้าสมุทรเป็นพิเศษ เดี๋ยวเธอก็คงเป็นผลพลอยได้เข้าไปสะกิดใจเขาเองแหละ "