บัวบูชา นางพญาผมขาวต้องการเธอ! เล่ม 1

  อุตส่าห์รอดตายจากโรคโควิด แต่ดั๊น! มาตกท่อตายจบตำนานอีเจ๊ฟลาวริน เจ้าของเพจนิรนามที่มักโพสต์โค้ชชีวิตให้กับเหล่าหญิงสาวผู้ตกอยู่ในห้วงรักอันรันทด แต่! แทนที่จะได้ไปลงนรกอย่างคนอื่น กลับถูกตาแก่ที่ไหนก็ไม่รู้มาอ้างตัวว่าเป็นเทวดา บรรพบุรุษของนางร้ายที่มีการตายอเจจอนาถด้วยฝีมือนางเอกผู้ยึดถือหลักเวรต้องระงับด้วยการหมักปลาร้าใส่หัวอีเวร


ฟลาวรินมั่นใจว่าตัวเองทำความดีมาไม่น้อย...ความชั่วก็เช่นกัน


ดังนั้นเมื่อตาแก่เทวดายื่นข้อเสนอให้ไปดูแลและรักษาชีวิตลูกหลานไม่ได้ความของตัวเองอย่างนังหนูฉันทนา แลกกับการที่เธอไม่ต้องตกนรกแล้วนั้น มันช่างวายนอทเสียจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธค่ะคุณขา จัดสิ! ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างอีเจ๊จะโค้ชชีวิตนางร้ายผมขาวที่หากอยู่ในโลกปัจจุบันคงเป็นแรร์ไอเทมให้กลายเป็นนางพญาไม่ได้


สวยไม่เท่านางเอกก็ช่างมัน มั่นเข้าไว้ เชิดเข้าไว้ ชนะขาด

.
.
.
.
.
.

“ฟลาว...ริน”


        “ก็เรียกได้นี่!” เจ้าของชื่อแทบลุกขึ้นปรบมือ


        “ก็ได้ แต่มันประหลาดพิลึก! เรามิคุ้นปาก” ขมวดคิ้วพูดเสียงแข็งเอาแต่ใจ


         “นี่" ถอนหายใจแล้วจีบปากจีบคอพูด “ฟลาวรินมันเป็นภาษาอิตาเลี่ยนแปลว่าดอกไม้ ชื่อออกจะไพเราะเพราะพริ้งขนาดนี้มาพิลงพิลึกอะไรกัน เดี๋ยวตีตาย” พอเป็นเรื่องชื่อแล้วก็รู้สึกว่ายอมไม่ได้ นางต้องใช้ความพยายามเท่าไหร่กว่าแม่จะยอมให้เปลี่ยนเป็นชื่อนี้ ดังนั้นเมื่อถูกเด็กสาวรุ่นน้องวิจารณ์ชื่อ จึงจิกตาใส่ด้วยจริตนางมาร


         ฉันทนาสะดุ้งหงออย่างไม่รู้ตัว “เช่นนั้นเราเรียกเจ้าว่าแม่ดอกไม้ได้ฤาไม่” มิรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดเสียงอ้อมแอ้ม


        “ต๊าย คล้ายถูกด่าว่าดอกทองอยู่นะหล่อน ฟลาวรินก็คือฟลาวรินสิ เรียกชื่ออื่นไม่หัน!” ปล่อยให้อีกฝ่ายเอาแต่ใจใส่มาตั้งนาน ดังนั้นคราวนี้นางจึงกอดอกสะบัดหน้าหนีบ้าง


       “ใช่ที่ใดเล่า! เราบอกแล้วบอกอีกว่าชื่อเจ้ามันเรียกมิคุ้นปาก จักให้ทำอย่างไรเล่า!”


        “เฮ้อ งั้นก็เรียกบัวบูชาเถอะ”







เรื่องนี้ไม่ได้อิงเนื้อหาอุทัยเทวีเวอร์ชันไหนเป็นพิเศษนะคะ โครงเรื่องคร่าว ๆ ก็เป็นอุทัยเทวีที่ได้ฟังมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งพอโตมาแล้วก็จะได้เสพอีกหลายเวอร์ชันจนมันยำรวมกันไปหมดแล้ว ดังนั้นอาจมีบางอย่างผิดเพี้ยน ไม่ตรงกับที่ทุกท่านเคยรู้มาซะทีเดียว ชื่อตัวละครอาจมีคลาดเคลื่อนไปบ้าง หากผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยค่ะ