ร้อยดวงใจด้วยใยรัก

จากเด็กถูกแม่ทิ้ง เติบโตท่ามกลางเสียงเย้ยหยันว่าเป็น ‘กาฝาก’
แพทย์หญิงมุกระวีกลายเป็นคนเงียบขรึม ยิ้มยาก จริงจังกับชีวิต และไม่คิดพึ่งใคร
การถูกแม่ที่เชื่อว่ามีหัวใจรักแท้อันยิ่งใหญ่หันหลังให้
ถูกรุ่นพี่ที่คิดว่าจะปรารถนาดีอย่างจริงใจหักหลัง
ทำให้หญิงสาวเลิกวางใจคน และแน่นอน...เธอไม่คิดจะแต่งงาน
กระทั่งวันที่ใครคนหนึ่งกลับเข้ามาในชีวิต
เขาเคยเป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นคนที่เธอสนิทด้วยมากที่สุด
แค่เห็นรอยยิ้มของเขาครั้งแรกก็รู้สึกได้ทันทีว่าพี่คนนี้ใจดี
ยิ่งได้คุย ได้คบนานเข้ายิ่งรู้...เขาไม่แค่ใจดี แต่เป็นคนจิตใจดี
ห่างกันไกลร่วมสิบปี กลับมาพบอีกครั้ง
เขายังเป็นคนที่มีรอยยิ้มอบอุ่น แววตาอ่อนโยน และหัวใจเอื้ออาทรไม่เปลี่ยนแปลง
ในขณะที่เธอเจ็บปวด หงุดหงิด รำคาญกับคำว่า ‘กาฝาก’ อันเป็นเสมือนตราบาปติดตัว เขากลับบอกว่า
‘ในสายตาผม คุณไม่ใช่กาฝาก แต่เป็นกล้วยไม้หายากที่เจ้าของเอามาฝากเลี้ยงไว้บนต้นไม้ใหญ่เท่านั้น’
จากไม่เคยคิดใช้ชีวิตร่วมกับใคร จู่ ๆ เขาก็พาผู้ใหญ่มาสู่ขอ
“คนเป็นหมออย่างฉัน ไม่ค่อยมีเวลาให้ใครหรอกนะคะ”
“ผมมีเวลาให้คุณหมอทั้งชีวิต”
เธอตอบตกลง พ่วงข้อแม้ที่ผู้ชายคนไหนก็ทำได้ยาก บางคนบอกทำไม่ได้ แต่เขาตอบรับ เพียงแค่ถามกลับ
“ที่ยอมแต่งงาน เพราะคุณปู่เป็นเถ้าแก่หรือเปล่า”
“คุณปู่ทำให้คิด แต่คุณทำให้ตัดสินใจ...ชีวิตฉันตอนมีคุณ อุ่นใจกว่าตอนไม่มี”
ณรัณยิ้มปลื้ม...รู้ตัวมานานแล้วว่าเป็นเพื่อนคนพิเศษของเธอ
วันนี้ เธอยอมรับที่จะเริ่มต้นสร้างความผูกพันพิเศษอีกรูปแบบกับเขา
ความผูกพันที่ต่างก็ต้องใช้เวลาเรียนรู้กันไปอีกนาน...ชั่วชีวิต

ถ้าคุณรักการอ่าน รักนิยาย อ่านนิยายแบบใส่ใจความคิด อารมณ์ ความรู้สึกของตัวละคร
รักที่จะละเลียดตัวอักษรทีละคำ ทีละประโยค ทีละย่อหน้า
เพื่อจะพบกับบทสรุปว่า สิ่งที่สามารถถักทอร้อยดวงใจใครต่อใครเข้าด้วยกันได้ คือสายใยแห่งรัก
และหากว่าคุณชอบความรักละมุนละไม รักแบบค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป ค่อย ๆ รัก
ใช่ค่ะ...คุณควรอ่านนิยายเรื่องนี้