สามีขึ้นหิ้ง

# เธอ สเปกผู้ชายไม่มี ขอแค่เป็นคนดีและไม่แก่เกินไป
# เขา จริงไหมที่เขาว่า กินเด็ก 1 คืน อายุยืน 1 ปี
สายตาของคนที่อุ้มมาสร้างความรู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ให้พลันผุดขึ้นในหัวใจ ยิ่งจับจ้องดวงหน้าเธอเขม็งราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเขากำลังเริ่มสอนบทเรียนบทต่อไปให้เธอเตรียมตัว อิ่มอุ่นก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอมันช่างไร้เรี่ยวแรง
“คุณเหมมองอิ่มแบบนี้ อย่าบอกนะว่าคุณเหมจะกินอิ่มในนี้ ในห้องน้ำ”
เหมราชไม่ได้พูดพล่าม ที่จริงแล้วเขาเป็นคนชอบลงมือทำมากกว่าพูด แต่จะพูดเก่ง หยอดเก่งสำหรับคนแค่บางคน
ร่างสูงย่อตัวลงไปคุกเข่า แหงนใบหน้าคร้ามคมขึ้นมองคนตัวเล็กที่ยืนห่อไหล่หน้าซีดเหมือนรู้ชะตากรรม ดวงตาตระหนกจ้องเขากลับด้วยความตกใจ
“คุณเหมจะทำแบบที่อิ่มคิดจริง ๆ” จะถอยหนีก็ถึงทางตัน ดวงตาราวลูกกวางหลงทางมองเขาอย่างขอความเห็นใจ
“อิ่มไม่มีอะไรให้คุณเหมช่วยแล้ว ออกไปเถอะค่ะ อิ่มจะอาบน้ำ”
“เรื่องแค่นี้พี่เหมทำให้ พี่จะช่วยอิ่มอาบน้ำ เช็ดเนื้อเช็ดตัวไง แต่พี่เช็ดก่อน เดี๋ยวค่อยอาบน้ำนะครับ”
“ก็บอกแล้วไงคะ ว่าอิ่มอาบเองได้ อิ่มไม่ใช่เด็ก”
“แต่เป็นเด็กในสังกัดของพี่เหมแล้วนะตอนนี้” ผิวกายนุ่มเนียนรวมทั้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของอิ่มอุ่นยังไม่จาง ปลุกเร้าประสาทสัมผัสเขาไม่หยุด
ร่างเล็กยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อมือหนาสอดเข้าไปที่ใต้กระโปรงตัวสั้นลายดอกไม้พลิ้วไหว ก่อนจะพาแพนตี้สีชมพูหวานตามลงมาตามขาเรียว เขาได้ยินเสียงหวานกรีดร้องด้วยความตกใจ
“คุณเหม อิ่มถอดเองได้”
“งานแค่นี้พี่เหมทำได้ พี่เหมทำเอง”
เสี้ยววินาทีต่อมา กระโปรงตัวสวยก็หล่นมากองที่พื้นเป็นเพื่อนแพนตี้ตัวน้อย อิ่มอุ่นก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แต่ร่างใหญ่แหงนมองอย่างพึงพอใจเป็นที่สุด เขาชอบเวลาอิ่มอุ่นเขินจนหน้าแดง ถ้าอิ่มอุ่นเป็นดอกไม้ก็คือกุหลาบแรกแย้มที่กำลังงดงามที่สุด ส่วนเขาก็คือแมลงภู่ตัวร้ายที่กวาดชิมน้ำหวานในป่ากว้างใหญ่มาจนทั่วป่า
(เรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับ สนพ โรแมนติก)