เด็กป๋าแบด

"ขอโทษค่ะ แฮ่กๆ หลบทางหน่อยค่ะ" เสียงหวานปนหอบเอ่ยบอกกับผู้คนที่เธอกำลังวิ่งผ่านอย่างมีมารยาท ทว่าขาเรียวกับรีบวิ่งฉับๆ ตามด้วยชายหนุ่มในชุดสูทสีดำทั้งชุดสามสี่คนที่วิ่งตามเธอมาติดๆ
"คุณหนูครับ!! แฮ่กๆๆ!..หยุดวิ่ง เถอะครับ!"
"หยุดวิ่งให้โง่น่ะสิ" บอกพลางใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลลงมาอาบแก้มขาวใสของตัวเอง ขาเรียวก็ยังคงไม่หยุดวิ่ง ดวงตากลมโตฉายแววดื้อรั้น ก่อนที่มุมปากเล็กก็ยกขึ้นน้อยๆ
"กลับบ้านพร้อมพวกเราเถอะ แฮ่กๆ นะ..ครับ"
"ใช่ครับ อย่าทำ!..แฮ่กๆ!..ให้พวกเราลำบากใจเลย"
"ไม่กลับ! ถ้าเหนื่อยพวกพี่ก็เลิกวิ่งตามหนูสิคะ!" เอ่ยบอกพลางหยุดเดินแล้วหันกลับไปมองผู้ดูแลของเธอที่ก็หยุดเดินด้วยเช่นกัน ทว่าพวกเขาก็ส่ายหน้าให้เธอเป็นคำตอบว่าไม่กลับ ตราบใดที่เจ้าตัวเธอยังไม่กลับด้วย
"ไม่ได้กรอกครับ ขืนพวกผมกลับไปโดยไม่มีคุณหนูกลับไปด้วย คุณท่านกับคุณหญิงเอาพวกผมตายแน่!"
"ป๊ากับม๊าไม่ได้ดุขนาดนั้นสักหน่อย หนูบอกเลยนะ ขอให้พี่ล้มเลิกซะ ถ้าไม่ก็ตามหนูให้ทันนะคะ" ใช้สายตาสอดส่ายหาทางหนี ริมฝีปากหยักบางก็ยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะหันหลังให้ผู้ดูแลแล้วใส่เกียร์หมาวิ่งออกไปต่ออีกครั้ง
__________________________________

"เอ่อ..คือ ขอโทษค่ะ คิดว่าไม่มีคนอยู่"
"แล้วที่นั่งกันนี่หมาเหรอ!?" เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวตัวเล็กในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่ยืนอยู่หน้าประตู บนใบหน้านั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ
"ไม่ใช่ค่ะ หนูขอหลบแปปหนึ่งนะคะ"
"มึงก็อย่าไปดุน้องมันสิ! น้องครับ มานั่งนี่มา ไปยืนตรงนั้นเดี๋ยวเขาเห็นนะครับ" ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเอ่ยบอกพร้อมกับตบลงบนโซฟาที่มีพื้นที่ว่างข้างๆ กับเขา หญิงสาวตัวเล็กก็หันไปมองที่ประตูก็เห็นว่าคนของเธอยังยืนวนเวียนอยู่ตรงนั้น
"ขอบคุณค่ะ.." ตอบรับแล้วจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ กับเขา
"ชื่ออะไรหรอ!?"
"ชื่อหนูแดงค่ะ"
"แล้วพี่สุดหล่อล่ะคะ!?"
"แบด!!"