คนนี้กูหวง

“ มึงไปบ้านกูทำไม….”

“ อ้าวไอฝุ่น….” มันหันมาท่าทางตกใจ ผมสังเกตเห็นรอยแดงที่คอมันและมันก็ดูมีพิรุธ

“ ว่าไงมึงไปทำไม? ” ผมถามมันย้ำอีกครั้งและก็จ้องหน้ามันอย่างไม่พอใจ

“ พอดีเมื่อเช้ากูทักไปหานัชชาน้องบอกกำลังไปโรงเรียนกูกำลังจะผ่านบ้านมึงพอดีกูก็เลยอาสาพาเค้าไปส่ง น้องเค้าบอกว่ามึงไม่กลับบ้านเมื่อคืน…”

“ วันหลังไม่ต้องเสือกและอยู่ให้ห่างๆ นัชชาเอาไว้….” ผมบอกมันก่อนจะเดินหันหลังออกมาแต่มันคงคนใจเรื่องนี้ก็เลยวิ่งเข้ามาหาผม ขวางทางเดินผมแล้วก็ผลักอกผม

“ มึงเป็นบ้าอะไรของมึงวะไอไต้ฝุ่น…”

“ กูบอกไม่ให้มึงยุ่งกับนัชชาก็อย่ายุ่งดิวะพูดแค่นี้ไม่รู้เรื่องไงวะ…” ผมกระชากคอเสื้อมันเอาไว้อย่างแรง ไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องโกรธเพื่อนตัวเองมากมายขนาดนี้ ผมรู้แค่ผมไมาชอบให้ใครเข้ามายุ่งกับเธอ แม้แต่จะพูดถึงเธอผมก็ไม่ชอบ

“ แล้วทำไมต้องห้าม หรือว่ามึงชอบนัชชา…”

“ ………………. ”

คำถามของมันผมตอบไม่ได้ ว่าผมชอบไหม แต่ผมรู้สึกว่าหัวใจผมเต้นแรงมากเมื่อมันถามออกมา ผมต่อยหน้ามันไปทันทีที่มันถามออกมาแบบนั้น ต่อยมันอย่างไม่มีสาเหตุว่ามันทำอะไรให้ผม ผมรู้แค่ว่าผมโกรธมากถึงมากที่สุดที่มันไม่ฟังที่ผมพูด

“ อย่ายุ่งกับนัชชาไม่งั้นมึงกับกูขาดกัน….”

“ ไอฝุ่นมึงเป็นบ้าอะไรวะ! ถึงกับตัดเพื่อนกับกูเลยเหรอวะ ”

“ เออ! ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกับกูต่อไปก็อย่ามายุ่งกับนัชชา…..”