บอสจ๋าเลขาเสียว

รถจอดลงแล้ว แต่ภูวนัยก็ยังไม่ลงไปจากรถ เขานั่งนิ่งอย่างกับว่าได้กลายเป็นหุ่นไปแล้ว อนิตาขยับตัวเพื่อให้เขารู้ตัวว่าหล่อนจอดรถให้ที่หน้าบ้านแล้ว
“ขอบใจ ...คุณจะบอกฝันดีหรือราตรีสวัสดิ์กับผมสักนิดมั้ยแอลลี่”
อนิตาแอบขมวดคิ้วแล้วรีบคลาย นั่นมันไม่น่าจะใช่สิ่งที่เลขาอย่างหล่อนควรจะพูดกับเจ้านายไม่ใช่หรือ แต่หล่อนก็ไม่อยากให้ยืดเยื้อ รู้ว่าทำตามใจเขาเสียก็สิ้นเรื่อง
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะบอ...”
หล่อนพูดไม่ทันขาดคำ ภูวนัยก็เอี้ยวตัวมาด้านข้างแล้วโน้มตัวมาอย่างรวดเร็วดึงหล่อนเข้าไปจูบ มือหนึ่งเขาจับประคองลำคอขาว อีกมือประคองนวลแก้ม รั้งร่างหล่อนแนบเข้าชิดตัว
ริมฝีปากเขาบดเบียดขยี้เรียวปากหล่อนรุนแรงตามอารมณ์ปรารถนาที่มันคุอยู่ข้างในมาได้พักใหญ่ๆ แล้ว
เวลานั้นอนิตาพยายามจะทั้งผลักและดันเขาออก แต่มันกลับยิ่งยากเมื่อหล่อนยังคงคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ ดังนั้นหล่อนจึงต้องดึงสายเข็มขัดออกไปก่อน
การเสียเวลาอยู่กับสายเข็มขัดนิรภัยทำให้ภูวนัยมีเวลามากพอจะขบเม้มกลีบปากและลามไปจนถึงการสอดลิ้นเข้าพัวพันกับลิ้นของหญิงสาว
อาการขัดขืนในระยะแรกของหล่อนหายไปเมื่อหล่อนตั้งสติได้ แล้วตัดสินใจวางตำแหน่งปากให้ดีก่อนจะได้ทีกัดปากเขาจนเลือดออก
“โอ๊ย!” ภูวนัยละริมฝีปากออกโดยอัตโนมัติ แล้วอนิตาก็สวนหมัดเข้าเบ้าตาเขาอย่างไม่ออมมือ
เลือดของเขาบางส่วนยังติดค้างอยู่ที่ปาก หล่อนต้องปาดออก ก่อนจะลงจากรถ เดินอ้อมไปเปิดประตูเป็นเชิงบอกให้ชายหนุ่มลงไปจากรถของหล่อนได้แล้ว
“เรื่องนี้ผมจะไม่นับว่าคุณทำร้ายผมเพราะเจตนาไม่ดี แต่เป็นเพราะผมหื่นเอง ขอโทษด้วย พรุ่งนี้ไปทำงานเช้าๆ หน่อยล่ะ”
“ค่ะ!” หล่อนตอบกระแทกแล้วเดินกลับไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว