เกมรักร้ายนายมาเฟีย

A pointless tomorrow might be rewritten

But how to erase yesterday?
พรุ่งนี้ที่ไร้จุดหมายอาจเขียนขึ้นมาใหม่ได้…แต่จะลบเรื่องของวันวานได้อย่างไร?

________________________________

“ทำไมมาช้า?”

“ฉันก็ไปหาอะไรมาให้นายดื่มไง ถ้ารีบทำไมนายไม่กลับไปก่อนเลยล่ะ”

เสียงประชดประชัน เธอไม่ใช่คนขับรถให้เขาสักหน่อยความจริงเขาควรจะนั่งรอเฉยๆ มากกว่าจะมาถามด้วยน้ำเสียงแบบนั้นไม่ใช่เหรอ

“สมองปกติดีหรือเปล่าฉันจะกลับเองได้ยังไง”

เขามองด้วยสายตาประมาณว่า ‘เธอโง่จริง?’ ก่อนจะหันไปดื่มน้ำในแก้ว

ฮึ…ปากดีไปเถอะนายคิม

“พรวดดดด~”

เขาพ่นน้ำในปากแทบไม่ทัน คิ้วเข้มขมวดเข้าหาก่อนพลางมองหน้าเจ้าของแก้วสลับกับแก้วในมือ

“เธอเอาน้ำอะไรมาให้ฉัน”

น้ำอะไรเหรอ…น้ำปลาไงล่ะ น้ำแก้วนั้นเป็นน้ำที่เธอกินหมดระหว่างที่เม้ามอยกับลูกไม้ และเธอก็จัดการใส่น้ำปลาลงไปในแก้วผสมกับน้ำเปล่า ต้องขอบคุณเธอนะที่อุตส่าห์ซื้อน้ำปลาขวดใหม่มาให้

“อเมริกาโน่ไงนายไม่รู้จักเหรอ อ้อลืมไปนายความจำเสื่อมนี่นา”

มือแนบอกแสร้งทำเป็นตกใจ แต่ในใจอยากจะขำแล้วตะโกนให้โลกรู้ไปเลย แกล้งคนมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ คิมมันต์จ้องหน้าเธอถมึงพร้อมกับเดินย่างสามขุมเข้ามาหา เท้าทั้งสองข้างถอยหลังหนีจนหลังชนเข้ากับกำแพง พอรู้ว่าไม่มีทางหนีได้คนตัวเล็กเลยยืนเท้าสะเอวจ้องเขากลับแม้ใจมันจะหวั่นๆ ก็ตาม

“เธออาจจะโง่แต่ฉันไม่ได้โง่” คิมมันต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ไหนลองชิมอเมริกาโน่ให้ฉันดูหน่อย”

เขาจ้องหน้าก่อนจะยัดหลอดเข้ามาในปากกระจับ รสชาติเค็มๆ ที่หลอดติดลิ้นจนเธออยากจะอ้วกออกมารวมกับกลิ่นคาวของน้ำปลาด้วย เธอมองหน้าเขาไม่ยอมดูดน้ำในแก้ว

....ให้ตายเธอก็ไม่ดื่มมันแน่ๆ ไม่งั้นต้องโดนหามเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นโรคไตตามหาชัวร์

ตุ้บ!

มือบางรีบปัดแก้วทิ้ง มันก็ลงไปนอนแหมะกับพื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก และสิ่งที่ประจานต่อมาคือ น้ำสีน้ำตาลใสพร้อมกลิ่นที่ประกาศศักดาแห่งน้ำปลาแท้ตราหัวมังกร

“หึ…อเมริกาโน่กลิ่นหอมดีนะ”

คิมมันต์มองมันพร้อมกับทำเสียงฟึดฟัดในจมูก คนมีความผิดกลบเกลื่อนด้วยการผลักเขาและหนีออกไปจากห้องทันที

“อ่าว หนูปั้นหยาจะกลับกันแล้วใช่ไหม”

“สวัสดีค่ะคุณลุง ใช่ค่ะเดี๋ยวต้องรีบเข้ากรุงเทพก่อนมันจะมืด”

เธอยกมือไหว้พอดีกับที่คนตัวโตเดินตามออกมาพอดี เขายกมือไหว้คนตรงหน้าก่อนจะยื่นถุงยาให้เธอถือ ปั้นหยามองหน้าเขางงๆ

“เอาไปแล้วจัดยาตามตารางเวลาให้ฉันด้วย” เขาสั่ง มือบางรับถุงยาไปมาถือไม่กล้าปฏิเสธอะไรเพราะคุณพ่อยืนจ้องอยู่

“ได้เลยฮึๆ” เธอกัดฟันกรอด

“ดีๆ หนูปั้นหยาจัดการเรื่องยาให้คิมมันต์เขาด้วยนะ รายนี้ไม่ชอบกินยา ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะชอบใจจากคนตรงหน้าทำให้เธอต้องคล้อยตามอย่างเสียไม่ได้

“โชคดีนะที่เธอได้หนูปั้นหยาดูแล”

“ฮึ คงจะโชคดีมั้งครับ วันแรกก็เอาน้ำ…” คิมมันต์หรี่ตามอง ปั้นหยารีบโพล่งขึ้นมา

“คุณพ่อคะ! แล้วนี่คุณพ่อมีนัดกับคนไข้หรือเปล่าคะ”

คนเตรียมฟ้องแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ ดูท่าทางคนตรงหน้าจะกลัวเจ้าของไข้เขาน่าดู อาการเลิ่กลั่กแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

“ตายล่ะ พ่อลืมไปเลยงั้นยังไงฝากเขาด้วยนะปั้นหยาแล้วอย่าลืมมาตรวจตามที่พ่อนัดไว้ด้วยล่ะ” พูดจบคุณหมอเดินไปตบบ่าเขาสองทีก่อนจะเดินหายเข้าลิฟต์ไป

“ทีแบบนี้ไม่กล้ารับผิดชอบในสิ่งที่ทำ” คิมมันต์พูดขึ้นมาลอยๆ ใบหน้าหวานหันขวับไปที่เขาความเกลียดแผ่ซ่านออกมาจนเขายังตกใจ

“ฉันไม่ใช่นายนะคิม ฉันกำลังรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำอยู่ต่างหาก”

พูดจบร่างบางเดินนำเขาออกไปทันที เธอเกลียดเขา เกลียดมากที่สุด ร่างกายมันทรมารจนจะระเบิดอยู่แล้ว คนที่พกความแค้นมาเต็มอกนึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอจะอยู่กับเขาได้ยังไง

….คงมีแค่แผนการร้ายๆ ในหัวที่พอจะช่วยให้เธอใจเย็นลงไปได้บ้าง (ละมั้ง)

___________________________________________________


ความช้ำที่ คิมมันต์ได้ทำไว้กับปั้นหยา เมื่อเจอกันอีกครั้งปฏิบัติการแก้แค้นมาเฟียตัวร้ายก็เกิดขึ้น

มาดูสิว่า...คนอย่างเธอจะทำให้คนร้ายกาจแบบนั้นยอมศิโรราบได้หรือไม่