จอมนางผลาญใจ

“เราให้เจ้านั่งรอ ไม่ใช่ให้นอนรอ เจ้าคิดอันใดอยู่ว่านไฉเหริน” เขาตำหนิน้ำเสียงไม่พอใจ
มุมปากเหม่ยหลันกระตุก ‘แล้วใครกันเล่าที่มาช้า เป็นใครก็ต้องหลับทั้งนั้นแหละ โธ่เอ๊ย’ แม้จะอยากพูดออกไปดังๆแต่ก็ทำได้เพียงบ่นอุบอิบอยู่ในใจลำพัง
ว่าแต่ว่า....ทำไมนางถึงรู้สึกคุ้นๆน้ำเสียงของเขาจังเลยนะ หรือนางเคยพบเขามาก่อนแล้วกันแน่
เพื่อไขข้อสงสัยให้กระจ่างแจ้งนางจึงเงยใบหน้าขึ้นมอง พริบตาต่อมานางก็รู้สึกเหมือนพื้นตรงที่นางนั่งอยู่หล่นวูบลงไปจนแทบจะทะลุเปลือกโลก ปากสีแดงเรื่อสั่นระริก นัยน์ตากลมๆโตขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
นี่เขา...เขาคือคนที่อ้างว่าเป็นองครักษ์ฮ่องเต้ผู้นั้นไม่ใช่หรือ! ในหัวสมองของนางประมวลผลเร็วรี่ พิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หากเขาเป็นเพียงองครักษ์ธรรมดาๆไยจึงมีสิทธิ์สวมเหมี่ยนกวาน ซึ่งเป็นเครื่องประดับสำหรับฮ่องเต้โดยเฉพาะประดับอยู่บนศีรษะ แถมบนร่างองอาจนั่นยังมีเสื้อคลุมมังกรสีทองที่บ่งบอกถึงฐานะอีกด้วย นี่มันเรื่องตลกร้ายอันใดกันเล่า!
สวรรค์! เขากลั่นแกล้งนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่เขาเป็นโรคจิตหรือ