กิ่งกาฝาก

จากความไม่รู้เมื่อวัยเด็ก สู่ความจริงอันเจ็บปวดยิ่งยวดในวัยสาว
เธอไม่ใช่ลูกของคนที่เรียกว่า 'คุณพ่อ' เคยต่อว่ามามากมายว่า "ทำไมไม่รักหนูเลย"
"ฉันเป็นหมัน! ฉันมีลูกไม่ได้ แล้วแกโผล่มาเป็นลูกฉันได้ยังไง แม่แกเอามายัดเยียดให้ฉัน แล้วก็หนีหายไปเลย ฉันต้องทนแค้นให้แม่แกหลอก"
"ในเมื่อเพิร์ลไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ เพิร์ลจะไปจากที่นี่" ยศสินีพูดเสียงแผ่ว - ไร้แรง
พีรกานต์ยอมไม่ได้ ในเมื่อพี่ชายประกาศความจริงแบบนี้ เขาก็มีทางเลือกเช่นกัน
"ในเมื่อเพิร์ลไม่ใช่ลูกสาวของพี่ ผมก็มีสิทธิ์แต่งงานกับหลานนอกไส้สิครับ"
"เจ้าพีร์! แกจะทำอะไร"
"ผมรักเพิร์ล ผมดูแลมาตั้งแต่เด็กๆ ในขณะที่พี่ตั้งข้อรังเกียจและไม่เคยดูแลเขาเลย...แค่คำว่า 'พ่อ' ของพี่ มันแพงมากใช่ไหม พี่หมดภาระแล้ว สบายใจเถอะครับ ผมรับผิดชอบเพิร์ลเอง"
ยศสินีก้มหน้า น้ำตากบ...เสียใจนักหนา ตนเหมือนกาฝากไร้ราก
ถูกตัดทอนจากต้นจริงก็เหมือนตาย!
"เพิร์ลไม่ใช่กาฝากของใคร เพิร์ลเหมือนไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงากับชีวิตของอา...อย่าคิดมาก เราจะตามหาแม่จนพบ พาแม่มาอยู่กับเรา"
"อาพีร์" ยศสินีทดท้อน้ำตาไหลไม่สิ้น "ขอเวลาเพิร์ลหน่อยนะคะ ขอเวลาเข้มแข็ง แล้วเพิร์ลจะไปเอง"
"ไม่พูดอย่างนี้ ไม่พูด อาจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเพิร์ล เพิร์ลและอาร่วมเป็นไม้ต้นเดียวกันนานแล้ว เรามีกันและกัน อามีเพิร์ลตลอด...ถ้าอาขาดเพิร์ล อาก็ตาย...อารักเพิร์ลมาก ยอมให้ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
ยศสินีร้องไห้ "เพิร์ลไม่ใช่ลูกเขา ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับคนบ้านนี้เลย...แม่อยู้่ไหน ทำไมเอาเพิร์ลมาทิ้งไว้ที่นี่คะ"
พีรกานต์กอดไว้อย่างสุดรักสุดสงสาร...เธอคือที่รักของเขามาเนิ่นนาน...
กระชับอ้อมแขนอีกนิด ส่งสัมผัสแทนหัวใจ ว่าทั้งชีวิตของยศสินีมีเขาคนนี้ที่รักเธอเสมอ