คาถา มายา

คำโปรย
“กว่าจะได้สามีคนนี้มา...ฉันใช้คาถาและมายา มากโขแหละ”

เรื่องย่อ

เธอคือผู้หญิงคนหนึ่งที่เชื่อเรื่องดวงแบบใจขาดดิ้น หมอดูบอกว่าเธอจะต้องได้แต่งงานตอนอายุ 27 ปี และบอกลักษณะเนื้อคู่เด่นชัดมาให้ด้วย เธอเมินผู้ชายเป็นร้อย ๆ เพื่อรอคอยเขา เธอเชื่อว่าเมื่อถึงเวลาเขาจะต้องมา! แต่นี่มันอีกแค่ 3 เดือนเท่านั้นนะ ที่เธอจะ 27 ปีบริบูรณ์แล้ว!
เมื่อเวลามีไม่มาก เธอก็ต้องอาศัยตัวเองเข้าไปช่วยดวงชะตา กราบไหว้ขอพรมันเข้าไป ท่องคาถาสุดใจ ใช้มายาสุดฤทธิ์ แล้วเธอจะได้แต่งงานตอนอายุ 27 ปีหรือไม่ ? ไปลุ้น ไปตามติดกันในเล่มได้เลยค่า!


เกริ่นนำ

“แกแน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อเล่น”
เสียงเยียบเย็นเอ่ยขึ้น หลังจากที่ได้เงียบไปพักใหญ่ ๆ จนเหมือนจะไม่อาจมีคำพูดไหนออกมาจากปากเสียแล้ว
ความไม่เชื่อ ไม่ให้ค่า ไม่ได้สนใจ...เต็มไปหมดในทีท่า แววตา และคำพูดของผู้เอ่ยปากถาม
ไวชญานีก์ สุดธิรักษ์ กลอกดวงตากลมโตของตัวเอง ไปยังคนที่นั่งอยู่ด้านขวาของตัวเอง เชิง ‘จะ’ ปรึกษา
หากแต่เห็นเพียงเงาของจมูกโด่งสูงเด่น ปลายพุ่งมุ่งไปยังด้านหน้า รับกับการทอดสายตาสีนิลสนิท ไม่สะท้อนสิ่งใดออกมาจากแววตาคู่นั้น
บรรยากาศมันดูเหมือนจะไม่มีอะไรให้ต้องกังวล แต่ใจของคนที่เป็นเหมือนต้นเรื่อง แต่ถูกทำให้รู้สึกเหมือนเป็นเพียง ‘ตัวประกอบ’ กลับอึดอัดขึ้นมาเรื่อยๆ
“ผมเคยล้อเล่นให้พ่อเห็นด้วยเหรอครับ”
เขาพูดอะไรออกมาได้บ้างแล้ว แต่มันช่างทำให้บรรยากาศชวนอึดอัด อึดอัดมากยิ่งขึ้น...
ดวงตากลมโตช้อนสายตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง หากแต่กลับถูกเมินดังเก่า!
“แต่ความจริงจากปากแก”
สายตาว่างเปล่า ลุ่มลึกของผู้เป็นใหญ่ ปรายมายังหญิงสาวเพียงนิด
นิดเดียวเท่านั้น...
“ไม่เคยมาตรฐานต่ำเท่าครั้งนี้”
ช่างเป็นคำพูดเรียบเรื่อย ที่กรีดลงไปในหัวอกของคนที่นั่งตัวเกร็งตลอดการเข้ามานั่งยังห้องโถงกว้างใหญ่แห่งนี้ จนเลือดไหลรินซิบท้นอกข้างซ้ายออกมา
อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศชั้นดี ดูไม่มีความหมายอะไร เพราะตอนนี้ไวชญานีก์ร้อนผ่าวไปทั่วหน้า พยายามสูดลมหายใจเข้าออกให้ล้ำลึก เรียกขวัญและกำลังใจตัวเองที่แทบจะออกไปเต้นเร่า
คนอย่าง ‘ไวชญานีก์’ น่ะหรือ...
ที่จะยอมให้ใครมาพูดจาแบบนี้ใส่ แม้จะใหญ่โตมาจากไหนก็ตาม!
พ่อผัว..พ่อผัว...ท่องไว้จ้า อีไวน์!
“ผมแค่มาแจ้งให้ทราบ”
“แต่แกว่อนแจกการ์ดไปทั่วประเทศแล้วอย่างนั้นน่ะเหรอ!” เสียงดังไม่รู้กี่ล้านเดซิเบลก้องไปทั้งห้องโถงกว้างใหญ่ สะท้อนกลับไปมา จนองศาใบหน้าของหญิงสาวลดระดับลงด้วยตัวเองอัตโนมัติ
ไอ้ความเงียบเรียบเรื่อยที่เห็น มันเป็นเพียงผิวน้ำก่อนที่จะเกิดสึนามิครั้งใหญ่เพียงเท่านั้นเอง หรอกหรือ
“แกไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังอะไรมาก่อนในชีวิต แล้วแกมาพลาดเรื่องนี้ได้ยังไง!”
ใบหน้าโกรธขึ้ง ถมึงทึง ของชายสูงวัยผมสีดำแซมขาว ปรากฏแววตาแดงก่ำประดับไว้ในชนิดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะวาวโรธขึ้นมาได้
เธออดใจไม่ให้เหลือบสายตาขึ้นมอง...ไม่ไหว และพอได้สบเข้ากับการแผ่กระจายของรังสีอำมหิตนั้นปรายมา เธอถึงได้รีบหลุบสายตาลง แบบแทบจะไม่ทัน
“ผมต้องขอโทษด้วยครับที่ทำให้พ่อผิดหวัง”
ช่างเป็นคำขอโทษที่ผิวเผิน เรียบเรื่อย ไม่มีร่องรอยของการออกมาจากใจจริงแท้เลยสักหน่อย
มันช่างเป็นการเติมเชื้อไฟให้กับถ่านร้อนๆ แดงก่ำที่ระอุอยู่ในดวงตาของชายชราให้ลุกโชนมากยิ่งขึ้น
“ฉันไม่มีวันยอมรับ ผู้หญิงคนนี้เข้ามาในอัฒธเสสิทธิ์เป็นอันขาด!”
เลือดในกายอุ่นๆ ของไวชญานีก์ เริ่มปรับอุณหภูมิให้สูงตามการลุกโชนของไฟในดวงตาที่มองมายังเธอแบบแปลบปลาบ หลายครั้งเข้า
หลายครั้งเข้า...
พ่อผัวก็พ่อผัววะ!
"ทำไมคะ ผู้หญิงอย่างหนูมันทำไม!”
“ไวน์” เสียงเรียบเรื่อยของคนที่นั่งอยู่ฝั่งขวา กดน้ำหนักลงเล็กน้อย หากแต่ยังคงความนิ่งเฉยได้มากกว่าใคร
เขาคิดว่าตัวเองเป็นภูเขาน้ำแข็งหรือไง ถึงได้ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนกับอุณหภูมิสูงลิบลิ่วรอบกายเช่นนี้
ดวงตาคมดุที่ไม่ได้มีร่องรอยความรักใคร่ใดๆ ตวัดมามองใบหน้างอง้ำที่เหมือนจะตั้งป้อมสู้สุดใจขาดดิ้นนั้น
ตำหนิชัดแจ่มแจ้ง...
“เป็นสามีประสาอะไร ทนฟังคนอื่นด่าภรรยาปาวๆ อยู่ได้” ตอบกลับเขาอย่างพาลๆ ตวัดสายตาไปมองหน้าของคนที่เหมือนจะโกรธขึ้นมาหนักกว่าเก่า
แบบไม่มีความกริ่งเกรงใดๆ เลยสักนิด
“ฉันบอกให้เงียบ”
คนอย่างอัฑฒ์ อัฒธเสสิทธิ์น่ะหรือ ที่จะมาออกคำสั่งเสียงเข้มใส่เธอได้
ใช่ก็ได้...
มีแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่เธอจะยอมลงให้!
“ผมต้องขอโทษแทนภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมด้วยนะครับพ่อ”
ไวชญานีก์เม้มริมฝีปากตัวเองลงได้ อย่างที่เขาสั่ง...แต่กลับรั้นต่อด้วยการคว้าแขนเขามากอดไว้อย่างถือสิทธิ์ ถือเสียง ว่าตนคือ ‘ภรรยา’ ที่ถูกต้องตามกฎหมาย
“ผีห่าซาตานตนไหน ที่มันดลจิตดลใจให้แกหน้ามืดตามัว”
สายตาดูถูกชัด ตวัดเข้าใส่แบบรังเกียจ เธอหันไปสบด้วยเข้า แทบจะเต้นเร่าเหมือนผีถูกข้าวสารเสก!
“เอาเป็นว่า พ่อรับรู้ตามธรรมเนียมแล้วนะครับ”
“ฉันรู้ว่าแกเสียใจเรื่องหนูนี แต่แกก็ไม่จำเป็นต้องประชดชีวิตด้วยการไปคว้าแม่นี่มาทำพันธุ์เสียเมื่อไหร่!” สองสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายมาหมาดๆ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ชะงักการจะลุกและเดินออกจากห้องโถงใหญ่ เล็กน้อย
ไวชญานีก์กอดแขนที่คล้องเอาไว้หลวมๆ แน่นเข้า มองไปยังระดับสายตาที่มีหนวดเขียวครึ้มประปรายเหนือริมฝีปากของเขา เชิงจะลุ้นกับคำพูดที่จะหลุดออกมาจากตรงส่วนนั้น
แต่กลับไม่ได้มีแม้แต่เสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา
เธอเดินตามการเดินสาวเท้ายาวๆ ออกไป ด้วยทีท่าแสนจะงงงวย หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก...นอกจากปลิวติดช่วงแขนแข็งแกร่งของเขา ออกไปอย่างไม่อาจต้านได้ก็เท่านั้น
“ไม่คิดจะตอบโต้ แก้ต่าง อะไรให้บ้างหรือยังไง” รีบพูดรัวเร็วตามการสาวเท้าที่ต้องก้าวตามเขาให้ทัน แบบแทบจะพันขาล้ม
แต่เขากลับเงียบ เงียบเท่านั้นคือคำตอบ

***โปรดกด 'ทดลองอ่าน' ก่อนซื้อเล่ม***
ปล.ซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่า