แหวนของสองเรา

อะแฮ่ม!

หลังจากที่เรียนจบระดับชั้นปริญญาตรีมาแล้ว ฉันก็คิดว่าได้เข้าสู่ช่วงเวลาของชีวิตวัยทำงานแบบเต็มตัวเสียที

ดังนั้นจะมามัวคิดถึงแต่เรื่องของการเที่ยวเล่นเหมือนเมื่อตอนที่อยู่ในช่วงของวัยเรียนก็คงจะไม่ใช่อีกแล้ว

ตลอดสี่ปีที่ร่ำเรียนอยู่ภายในรั้วมหาวิทยาลัยทำให้ฉันได้รู้จักและพบปะกับผู้คนมากมาย หลากหลายอาชีพและหลากหลายวัย ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ครูบาอาจารย์ พ่อค้าแม่ค้าในโรงอาหาร เจ้าหน้าที่ในส่วนงานต่างๆ แต่กลับไม่มีใครเลยที่จะทำให้ฉันอยากที่จะจดจำได้เท่ากับอเล็กซ์ ... ถ้าหมายถึงเรื่องของความรักแบบหนุ่มสาวอ่ะนะ

อเล็กซ์เป็นลูกครึ่งยุโรปและเป็นรุ่นพี่ชายต่างคณะที่ฉันน่าจะได้รู้จักมักจี่ หรือไม่ก็พบเจอกันให้เร็วมากกว่านี้ เพราะเขาเรียนอยู่ปีสี่ ในขณะที่ฉันเรียนอยู่ปีสาม

กว่าที่ฉันจะได้เจอหน้ากับเขา กว่าที่จะได้ทำความรู้จักกัน เขาก็ใกล้ที่จะเรียนจบแล้ว

ถ้าหากใครจะถามฉันว่าทำไมถึงเพิ่งจะได้เจอกัน ทั้งๆ ที่เรียนอยู่ภายในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันมาตั้งหลายปี ฉันก็ขอชี้แจงไว้ตรงนี้เลยว่า ... ฉันไม่รู้จริงๆ

แต่ถ้าคาดเดา ก็คงเพราะความกว้างใหญ่ของพื้นที่ภายในมหาวิทยาลัยล่ะมั้ง หรือไม่ก็ ... พรหมลิขิตที่เพิ่งจะถูกขีดเขียน ... แล้วการถูกตัดขาดให้จากลาในเวลาอันรวดเร็ว ... 

อยากจะเจอกับเขาอีกครั้งจังเลย เฮ้อ!

พอเรียนจบ ฉันก็สมัครงานในบริษัทชั้นนำ แล้วก็ได้งานทำในทันที

ตอนนั้นอายุของฉันก็แค่ยี่สิบสองเท่านั้น ยังมีเวลาให้คิดอ่านเรื่องราวชีวิตและเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงานอีกยาวนาน ฉันจึงไม่คิดเร่งรีบที่จะก้าวกระโดดจากพนักงานบริษัทตัวเล็กๆ ไปสู่จุดสูงสุดของการบริหารงานภายในขวบปี

ฉันเชื่อว่าถ้าฝีมือการทำงานของฉันนั้นเจ๋งจริง ไม่ช้าไม่นาน ความก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงานก็จะตามมาเอง

แต่นี่ก็ผ่านมาห้าปีแล้วที่ฉันยังคงง่วนอยู่กับงานตั้งแต่เช้าตรู่ยันค่ำมืด และก็ยังอยู่ในตำแหน่งเดิม ซ้ำเติมด้วยเงินเดือนที่แทบจะไม่เคยเพิ่มขึ้น

ความหวังความฝันในวันเยาว์วัยเมื่อครั้นยังศึกษาว่าถ้าจบออกมาจะได้มีชีวิตตามที่ใฝ่ฝันมีอันมลายสลายหายไป .. ฉันไม่รู้จะโทษใครดี โทษระบบ โทษสังคม หรือโทษความสามารถของตัวเอง

เวลานี้ฉันเพิ่งจะกลับมาถึงหน้าอาคารที่พักในช่วงเวลาค่ำ เพราะรถราติดขัดอย่างหนัก

ที่พักของฉันเป็นอพาร์ทเมนต์ขนาดกลาง ฉันเช่าพักอยู่ที่นี่ เพราะค่าเช่าไม่แพงนักเมื่อเทียบกับราคาค่าเช่าของอพาร์ทเมนต์โดยรอบ ฉันพักอยู่ที่ชั้นสิบสาม ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอาคาร

ข้อเสียของที่นี่คือลิฟท์ไม่ได้เปิดให้ใช้งานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง จะเปิดให้ใช้แค่ช่วงเวลาเช้ากับเย็นเท่านั้น จึงได้ใช้บริการกล้ามขาในการเดินขึ้นบันไดอยู่เสมอ เพราะกว่าจะเลิกงาน กว่าจะฟันฝ่าอุปสรรคการจราจร ก็มืดค่ำเช่นนี้มาโดยตลอด 

แฟ้มเอกสารการทำงานเหน็บไว้เต็มสองแขนขณะที่ฉันก้าวเดินขึ้นบันได กว่าจะถึงชั้นบนสุดที่เป็นชั้นห้องพักก็เล่นเอาเหงื่อไหลไคลย้อยเลยทีเดียว

ค่าโดยสารรถแท็กซี่ของวันนี้ก็กินค่าแรงไปเกินกว่าครึ่งของค่าแรงเฉลี่ยต่อวันแล้ว แต่ถ้าวันนี้ไม่นั่งรถแท็กซี่กลับ ก็คงจะหอบแฟ้มเอกสารมากมายเหล่านี้ขึ้นรถเมล์ไม่ไหว

พอจะไขประตู ลูกกุญแจก็ดันหลุดออกจากนิ้วมือเสียอีก 

ด้วยความตกใจ ลืมตัวจะคว้ามาให้ทัน จึงกางแขนออก แฟ้มเอกสารร่วงหล่นเกิดเสียงดังปึงปังเลยทีเดียว 

ประตูห้องข้างๆเปิดออก

ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ไว้ทรงผมทันสมัยยื่นออกมา แล้วจ้องมองฉัน

"ป้า ... มีอะไรให้ช่วยมั้ย"

ฉันแทบพลั้งปากแหกปากด่าออกไปเลยว่าป้าบ้านนายสิ ป้าที่ไหนจะสวยแบบนี้

"ใครป้า" น้ำเสียงของฉันขุ่นเคือง

"พี่สาว?" เขาทำสีหน้าฉงนเหมือนคนยียวน

ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บแฟ้มเอกสารต่อไป เพราะไม่อยากจะเสวนาด้วย ... หล่อแล้วไง ปากไม่ดีแบบนี้ ใครเค้าอยากจะคุยด้วย

ใบหน้าดูดีหดกลับเข้าไปข้างใน ก่อนที่ประตูห้องจะปิดตามมา ไม่มีการออกมาช่วยเหลือแต่อย่างใดเลย ... ดูมันทำ



...

....

.....


"เอาแหวนของนายคืนไป"

"นั่นไม่ใช่แหวนของผม นั่นมันแหวนของสองเรา"


...