ฤดูฝนที่ทนเหงา

เธอ ปลายฝน หญิงสาวที่ยอมหมั้นหมายตามคำขอของผู้เป็นบิดา ที่เธอยอมหมั้นกับ ต​ุลวัต ไม่ใช่แค่คำที่พ่อขอเท่านั้น แต่เป็นเพราะเธอแอบชอบเขามานาน ความประทับใจแรกเจอนั้นตราตรึงใจเธอตลอดมา...

เขา ต​ุลวัต ผู้ชายที่แอบรักเพื่อนตัวเองมาโดยตลอด​ พอถึงวันที่มีความกล้ามากพอเขาก็ไปสารภาพรักกับเธอคนนั้น ความรัก​เหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีแต่ก็ไม่ เพราะความรักต้องเกินขึ้นกับหัวใจสองดวงถึงจะเดินไปด้วยกันได้ ไม่ใช่หัวใจดวง​เดียวที่พยายามอยู่ฝ่ายเดียว...


การจะรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องยาก แต่การยอมรับว่าเขามีใจให้ใครอีกคนนั่นแหละคือเรื่องที่ทำให้เราลำบากใจมากที่สุด ในเมื่อเลือกที่จะรักก็ต้องเดินหน้าต่อไป เส้นทางต่อจากนี้เราเลือกเองถ้าเจ็บปวดใจก็ไม่โทษใคร

“วันนี้มีเรียนเช้าไหม พี่จะได้แวะไปส่ง” พี่ตุลย์จะไปส่งฉัน!

“มีค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ” รีบตอบรับอย่างไวก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ทำไมใส่สั้น” พี่ตุลย์ดุเสียงเขียว พูดอย่างเดียวไม่พอยังจับตัวฉันหมุนไปมาด้วย

“ตัวที่ใส่ประจำมันไม่แห้งค่ะ ช่วงนี้หน้าฝนเสื้อผ้าแห้งยาก” ฉันอธิบายให้คนที่ทำหน้ามู่ทู่ฟัง

“เดี๋ยวซื้อเครื่องอบผ้ามาให้”

“คะ?”

“รีบไปได้แล้ว เดี๋ยว​ไปสาย” อะไรของพี่เขาเนี่ย

“ค่ะ ๆ”

ฉันอยากจะลองรักดู ถึงรู้ว่ามันอาจจะเจ็บปวดหัวใจที่ต้องทนเห็นเขารักใครอีกคน แต่ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ไงว่าเราจะสามารถเปลี่ยนความรู้สึกของเขาได้หรือเปล่า...