พิรุรร้ายรักษ์

เสียงเพลงดังกระหึ่มเข้าไปในโสตประสาท ฉันกวาดสายตามองหาพร้อมกับจ้องไปที่ลูกน้องของแม่ วันนี้แหละไอ้พุฒิรักษ์คนระยำกับนังแมวขโมยมันต้องเจอดี
ผ่านไปสามสิบนาทีร่างสามีชั่วแห่งชาติที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้น เขาหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้แล้วเอนกายพิงพนักพิงอย่างสบายใจ
กร๊อบ! ฉันหักนิ้วไปมาแล้วนั่งมอง ผู้หญิงสวยคนหนึ่งเดินนั่งลงบนตักของเขา ผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี ที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน
“ฝน…” ลินินจับที่บ่าของฉัน
“ถ้าแกพร้อมฉันก็พร้อม” ต้นรักเอ่ย
“งั้นลุย!”