ช่วยหย่าเสียทีข้าอยากหนีไปบวชชีแล้ว

เพราะเป็นสตรีทำให้ข้า ‘ซวงไป๋อัน’ ไม่เคยได้ออกไปท่องเที่ยวนอกเรือนที่ใดมาก่อน
จนกระทั่งได้มีโอกาสตามติดบิดามาทำธุระถึงเมืองหาน
ข้าจึงได้มีโอกาสออกไปเที่ยวเล่นเดินตลาดด้วยกันกับพี่สาวเป็นครั้งแรก
ทั้ง ๆ ที่ถูกพี่สาวกำชับเป็นอย่างดีว่าอย่าหลงไปกินอะไรแปลก ๆ เข้า
แต่สตรีที่ชมชอบการกินเป็นชีวิตจิตใจเช่นข้ามีหรือจะจำได้
สุดท้ายข้าก็เผลอกินอาหารหน้าตาประหลาดชามหนึ่งเข้าไปจนหมดเกลี้ยง
ถึงได้รู้ว่านั่นคืออาหารสำหรับเสี่ยงทายหาคู่ของ ‘เหลียนจุ้นเกอ’
บุรุษหน้าดุตาเรียวคมที่ยืนนิ่งเสียจนข้าเผลอคิดไปว่าเขาเป็นใบ้
สุดท้ายถึงแม้ข้าจะหนีความผิดด้วยการวางเงินทิ้งเอาไว้แล้ววิ่งหนีกลับเรือนไป
แต่บุรุษผู้นั้นก็ไม่ยินยอมปล่อยข้าที่กล้ากินอาหารฝีมือของเขาจนหมดชามให้หลุดมือ
อ่า...สุดท้ายข้าจะต้องยอมแต่งงานเพราะอาหารหน้าตาประหลาด ๆ ชามหนึ่งจริง ๆ หรือ ?