รักต้องรุก

“น้ำใส”
“น้ำใส”
“นี่...” ดลโบกมือตรงหน้าของน้ำใส เขามายืนอยู่หน้าเธอตั้งนานแล้วแต่หญิงสาวกลับไม่รับรู้อะไรเลย มัวแต่เหม่อไปไหนก็ไม่รู้
“ทะ ทำอะไร”
“ฉันสิต้องถามเธอ มาทำอะไรที่คณะฉัน”
“อะ เอ่อ...”
“ว่า...” ดลยักคิ้วกวนประสาทกลับไปให้หญิงสาว เขารู้ดีว่าน้ำใสมาทำไม ก็จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อน้ำใสชอบมาแอบดูเขาแบบนี้ทุกวัน และก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง พอเข้าไปทักเข้าหน่อยก็สติหลุดแล้วเดี๋ยวก็วิ่งหายไป

“ฉะ ฉันมา...มา...มาซื้อน้ำ”
“แน่ใจเหรอ”
“แน่ใจสิ”
“เหรอ...ฉันก็หลงนึกว่าเธอมารอฉันซะอีก” ดลพูดยิ้มๆ เขากำลังคิดอยู่ในใจว่าเดี๋ยวเธอคงหน้าแดงแล้วก็รีบหนีไปเหมือนทุกวัน
“ใช่ ฉันมารอนาย” ในเมื่อตัดสินใจแล้วคนอย่างน้ำใสก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ฮึบบบ น้ำใสให้กำลังใจตัวเองในใจหลังจากพูดจบ
“ตกลงว่าเธอมารอฉัน”
“ใช่ ฉันมารอนาย”
“แล้วมารอฉันทำไมไม่ทราบ” ดลคิดในใจว่าวันนี้น้ำใสมาแปลกกว่าทุกวันแฮะ
“ฉันจะชวนนายไปกินข้าวแล้วก็ดูหนัง” น้ำใสตัดสินใจเริ่มรุก เอาวะ ไม่เริ่มวันนี้ก็ไม่รู้จะเริ่มวันไหน ใกล้จะเรียนจบกันแล้วด้วย
ความจริงน้ำใสรู้จักกับดลตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย แม้จะไม่ได้สนิทกันแต่ก็เคยคุยกันอยู่บ้าง เธอเดาว่าเขาน่าจะพอดูออกว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา
“คิดยังไงถึงชวน”
“ชอบก็เลยชวน”
“...” ดลอึ้งกับความตรงไปตรงมาของคนตรงหน้ามาก อะไรของเขาบทจะพูดทีก็ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดเสียอีก
“เธอจะเลี้ยงฉันเหรอ” ดลถามลองใจ
“ได้ ฉันจะเลี้ยงนายเอง”
“โอ้โห สายเปย์ซะด้วย หึหึ งั้นดีเลยฉันกำลังหิวพอดี ดีล”